Host *.mofnet.gov.pl w debacie o "sadzeniu sztucznej trawy"

http://www.google.pl/search?q=%22ip%3A+*.mofnet.gov.pl%22 potem dodajemy frazkę i szukamy.

Moim zdaniem w grę mogą wchodzić wpisy pracowników lódzkich agend MF a jest ich w tym mieście sporo-IC, UC, IS, UKS i parę urzędów skarbowych.

"Kieruję się bowiem zasadą zaufania obywatela do państwa."

Czy w naszej rzeczywistosci nie nalezaloby sie raczej kierowac zasada braku zaufania obywatela do panstwa? Nasze panstwo bowiem codziennie daje az nadto powodow do kierowania sie taka zasada, a nie ta przywolywana przez Ciebie.

A mnie zastanawia, dlaczego użytkownicy komputerów sł€żbowych w tej domenie dalej sobie komentują różne wiadomości:
http://www.90minut.pl/news/213/news2135262-Miedz-rozwiazala-umowe-z-Boguslawem-Baniakiem.html

Miedziak - 10 czerwca 2013, 14:57:30 - ip-120-114.mofnet.gov.pl (10.15.66.121)
Może napiszę coś co większości Kibicom Miedzianki się nie spodoba. DZIĘKUJĘ PANIE TRENERZE BANIAK, za to że wprowadził Pan Miedź do II ligi, za wspaniałą rundę jesienną.

EBTM - 18 lipca 2013, 15:13:08 - ip-123-117.mofnet.gov.pl (10.5.51.220)
OKS&PB Pozdrowienia z Bytomia
--
Pozdrawiam,
krzyszp

Istnieje zasada zaufania obywatela do państwa (wynikająca z art 2 Konstytucji RP), jest też zasada pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (ta wynika z art. 8 KPA). O zasadzie ochrony zaufania obywatela do państwa i do prawa, którą też nazywa się czasem zasadą lojalności państwa do obywatela można znaleźć pewne tezy w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, jak w szczególności w wyrokach o sygnaturach m.in. (chociaż nie wyłącznie): K 36/98, K 4/99, K 27/00, K 33/02, K 4/05...

Te tezy będą miały, jak uważam, istotne znaczenie w prowadzonej własnie debacie o samym "sadzeniu sztucznej trawy", ale i na temat debaty o reformie systemu emerytalnego (zresztą na kilku poziomach tej debaty).

W pierwszym ze wskazanych wyroków, czyli w wyroku z dnia 13 kwietnia 1999 r., TK stwierdził odnośnie zasady ochrony zaufania obywatela do państwa i do stanowionego przez nie prawa:

Zasada ta od dawna traktowana była przez Trybunał Konstytucyjny jako oczywista cecha demokratycznego państwa prawnego i nie ma jakichkolwiek podstaw, by tej konkluzji nie potwierdzić na gruncie nowej konstytucji. Z zasady tej Trybunał dawno już wyprowadził dalsze szczegółowe reguły, odnoszące się przede wszystkim do sytuacji, gdy mamy do czynienia z wieloma następującymi po sobie zmianami obowiązującego stanu prawnego. Na ustawodawcy ciąży wtedy obowiązek starannego uwzględniania za pomocą powszechnie przyjętych technik stanowienia prawa, ze szczególnym uwzględnieniem techniki przepisów przejściowych, ochrony praw słusznie nabytych i ochrony interesów będących w toku (orzeczenie z 2 marca 1993 r., K. 9/92, OTK w 1993, cz. I, s. 71-72; wyrok z 25 listopada 1997 r., jw., s. 448-449). Ustawodawca chcąc pozostawać w zgodzie z klauzulą demokratycznego państwa prawnego musi uwzględniać przy kolejnych modyfikacjach stanu prawnego jego konsekwencje faktyczne i prawne, jakie zrodził on do chwili wejścia w życie nowych uregulowań. W związku z tym, że demokratyczne państwo prawne oznacza państwo w którym chroni się zaufanie obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, ustawodawca dokonując kolejnych zmian stanu prawnego nie może stracić z pola widzenia interesów podmiotów, jakie ukształtowały się przed dokonaniem zmiany stanu prawnego. Oznacza to przede wszystkim zakaz wstecznego działania prawa, w każdym razie, gdy oddziałowuje ono w sposób niekorzystny na te interesy, zwłaszcza na prawa podmiotowe nabyte zgodnie z obowiązującymi dotychczas przepisami (orzeczenia z 25 czerwca 1996 r., K 15/95, OTK ZU Nr 3/1996, s. 196 i z 17 grudnia 1997 r., K 22/96, OTK ZU Nr 5-6/1997, s. 511; wyrok z 15 września 1998 r., K 10/98, OTK ZU Nr 5/1998, s. 407).

W wyroku z dnia 20 grudnia 1999 r., sygn. K. 4/99, TK o zasadzie ochrony zaufania do państwa i prawa stwierdził:

Zasada ta nie została wprawdzie wyraźnie wysłowiona w tekście konstytucji, ale niewątpliwie należy ona do kanonu zasad składających się na pojecie państwa prawnego w znaczeniu, w jakim pojęcie to występuje w art. 2 konstytucji. Przestrzeganie tej zasady ma szczególne znaczenie w sytuacji, w której ma miejsce zmiana dotychczas obowiązujących przepisów, zwłaszcza zaś tych, które znalazły już zastosowane jako czynnik kształtujący sytuację prawną ich adresatów.

W tym orzeczeniu zresztą chodziło też o przepisy dotyczące emerytur, w tym emerytur mundurowych.

W wyroku sygn. K 27/00 - ten zapadł 7 lutego 2001 r.:

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, zasada ochrony zaufania obywatela do państwa i do prawa, określana także jako zasada lojalności państwa wobec obywatela, wyraża się w takim stanowieniu i stosowaniu prawa, by nie stawało się ono swoistą pułapką dla obywatela i aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie mógł przewidzieć w momencie podejmowania decyzji i działań oraz w przekonaniu, iż jego działania podejmowane zgodnie z obowiązującym prawem będą także w przyszłości uznawane przez porządek prawny. Przyjmowane przez ustawodawcę nowe unormowania nie mogą zaskakiwać ich adresatów, którzy powinni mieć czas na dostosowanie się do zmienionych regulacji i spokojne podjęcie decyzji co do dalszego postępowania.

W uzasadnieniu wyroku TK sygn. K 33/02 z 19 grudnia 2002 r., czytamy:

Konieczność respektowania zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przezeń prawa wywiedziona z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) obejmuje zakaz tworzenia prawa, które wprowadzałoby pozorne instytucje prawne. Zasada ta wymaga tym samym usunięcia z porządku prawnego przeszkód uniemożliwiających realizację prawa zaliczenia. Ocenie z punktu widzenia zasady ochrony zaufania podlega, w wypadku prawa zaliczenia, sposób ochrony tego prawa a nie jego treść. Brak możliwości realizacji prawa w granicach określonych przez ustawodawcę jest przejawem tworzenia pozornej instytucji prawnej i przez to stanowi naruszenie art. 2 Konstytucji.

(...)

W istocie więc chodzi tu o realizację postulatu, zgodnie z którym tworzone powinny być takie regulacje prawne, które zapewniają jednostce nie tylko bezpieczeństwo prawne, ale w pełni zakładają przewidywalność co do tego, w jakim stopniu ich realizacja może wpływać na ukształtowanie pozycji prawnej jednostki w poszczególnych sytuacjach prawnych.

Uzasadnienie wyroku TK z dnia 19 kwietnia 2005 r., Sygn. akt K 4/05, zawiera w sobie stwierdzenie:

Złamanie swego rodzaju przyrzeczenia, wyrażonego w ustawie, musi być uznane za wyraz szczególnej nieodpowiedzialności władzy publicznej i tym samym – za wyjątkowo rażące naruszenie zasady ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, będącej jednym z fundamentów zasady państwa prawa.

Art. 8 KPA przewiduje zaś zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Zgodnie z tą zasadą i tym przepisem:

Organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Dlatego też nie wyobrażam sobie sytuacji, w której organ dysponując informacją odpowiada, że takiej informacji w istocie nie ma. Stanowiłoby to - jak uważam - naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Brak skuteczności domagania się przez obywatela informacji publicznej, chociaż przepisy konstytucyjne takie prawo obywatelom przyznają, byłoby wykazaniem istnienia fikcyjnych instytucji prawnych, a zatem również naruszenia zasady zaufania obywatela do państwa.

Konieczność uwzględnienia przy kolejnych modyfikacjach stanu prawnego jego konsekwencji faktycznych i prawnych, jakie zrodził on do chwili wejścia w życie nowych uregulowań, a zatem też wcześniej - konieczność zbadania takich konsekwencji - oznacza też konieczność zapewnienia uczciwego procesu konsultacji publicznych, w czasie którego prawodawca będzie mógł uzyskać od wszystkich zainteresowanych ich opinie na temat propozycji. To też wymaga poszanowania zasady responsywności w konsultacjach publicznych, która wspiera zasadę lojalności państwa do obywatela. Brak właściwego zorganizowania debaty to - jak uważam - naruszenie zasady zaufania obywatela do państwa.

PS

Ciekawe, jak wiele osób zauważyło w powyższym tekście, że TK odniósł się do prawa zaliczenia :)

--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination

Piszecie tak, jakbyście naprawdę nie rozumieli o co chodziło Autorowi. Wasze jednostkowe anegdoty z tzw. "doświadczenia" wskazują tylko jedno: państwo jest tworzone przez ludzi, więc musi być ułomne. Doszukiwanie się na takich podstawach ułomności całego systemu, lub wręcz jakiejś systemowej zmowy państwa przeciwko obywatelowi jest totalnym nieporozumieniem. Wiem, że mówicie z doświadczenia, ale przecież jeśli jesteście prawnikami i na co dzień spotykacie się z takimi problemami, nie oznacza, że każda próba obywatela kończy się porażką i automatycznie musi trafić do sądu itd. Vagla słusznie zauważa, że przecież tylko jeden urząd, do którego wnioskował się zbiesił. Przyczyn tego opóźnienia nie znamy i w zasadzie nie mają one znaczenia, ale najprawdopodobniej są one prozaiczne. Rolą obywatela jest postawić go do pionu.

Dlatego nie wyobrażam sobie, podobnie jak Autor, żeby państwo co do zasady, działało przeciwko swoim obywatelom. Tak się może zdarzyć i na pewno się zdarza, ale nie można negować sensowności ustaw, procedur i konstytucji, tylko dlatego, że nie zawsze i nie w 100% wszystko jest idealnie. A pisanie o donkiszoterii uważam, za dziecinne. Stawianie jakiś ogólnych wniosków bez żadnego pokrycia, tylko na podstawie "własnych doświadczeń" lub zasłyszanych gdzieś anegdot również uważam za przejaw braku co najmniej zrozumienia tego, o czym Vagla pisał i pisze od jakiegoś czasu.