Pytania o rejestrację serwisów internetowych RPO, Prezydenta i Premiera

Co przez ten okres czasu się zmieniło?

Zmieniło się tyle, że w sprawie GBY.pl zostały wyczerpane wszystkie środki odwoławcze, co otworzyło drogę do złożenia skargi konstytucyjnej. To zaś daje szanse do rozstrzygnięcia systemowego. Takiego rozstrzygnięcia, którego dziś nie ma. Sądy powołują się na mało precyzyjne rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego, w którym odmówił on uwzględnienia kasacji prokuratury, w którym Sąd Najwyższy uznał zasadę zaufania obywatela do prawa, ale nie rozstrzygnął do co meritum kwestii podstawowej, a więc w naszym przypadku problemu istnienia stron internetowych i relacji tego faktu do archaicznego prawa prasowego. Należy sięgać do źródeł i samodzielnie czytać to, co i kiedy ktoś powiedział, dlatego należy przeczytać uzasadnienie do Postanowienia Sądu Najwyższego - sygn. akt IV KK 174/07 (rejestracja dzienników i czasopism)). Tam nie ma tezy o tym, że każda strona internetowa to dziennik i czasopismo, a więc że każdą stronę internetową należy zarejestrować w sądzie rejestrowym. Nie ma tam takiej tezy. Tam jest teza inna - jeśli strona internetowa jest czasopismem - wówczas należy ją zarejestrować, bo należy zarejestrować czasopismo. To jest istotna różnica.

Raz już Trybunał Konstytucyjny zajmował się art. 45 Konstytucji: Kara za brak rejestracji dziennika lub czasopisma przed Trybunałem Konstytucyjnym. Następnie pojawiła się kolejna szansa na uznanie niekonstytucyjności takiego prawa prasowego, które jest niespójne, które nie dość dokładnie opisuje hipotezy prawnokarnej normy: Kara za brak rejestracji dziennika lub czasopisma po raz drugi przed Trybunałem Konstytucyjnym. Trybunał Konstytucyjny związany jest petitum i nie rozstrzyga o zgodności z całą Konstytucją, a z tymi przepisami, które wskazywane są jako wzorzec konstytucyjny w konkretnej sprawie. Wiemy, że art. 45 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe jest zgodny z wzorcem konstytucyjnym art. 31 ust. 3 i art. 54 Konstytucji RP oraz art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Pojawiła się szansa na to, by Trybunał Konstytucyjny ocenił, czy ten przepis zgodny jest z zgodny z przepisami art. 2, 14, 42 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 7 pkt 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 15 pkt 1 Międzynarodowego paktu Praw Obywatelskich i politycznych. Jednak Trybunał 8 lipca 2008 r. umorzył to postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku (ponieważ w tej sprawie nie została spełniona przesłanka funkcjonalna pytania prawnego skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego, a "wątpliwości co do zakresu i treści art. 45 prawa prasowego zostały wyjaśnione w wyroku o sygn. P 1/06" - a więc w pierwszej z tu wymienionych). Z każdym wyrokiem, z każdym stanowiskiem organów państwa w danej sprawie wiemy więcej i sądy również wiedzą więcej. Ważne, by sądy miały się na co powoływać.

Rozwój nowych technologii zawsze będzie wyprzedzał prawo. To jest oczywiste, bo prawo tworzy się na lata, a technologia (zwłaszcza ta, która ostatnio zamieszała w relacjach społecznej komunikacji) zmienia się z miesiąca na miesiąc. Ale są zasady, które są niezmienne, a jedynie kazuistyczne przepisy mogą lepiej lub gorzej opisywać aktualną sytuacje gospodarczo-społeczną.

Przy "pełnej anarchii" bardzo wiele osób, zwłaszcza tych, które są "w obrocie" słabsze, nie będzie miało oparcia w imperium państwa (w sytuacji "wszyscy przeciwko wszystkim" pod nóż pójdą w pierwszej kolejności ci, którzy nie mają szansy samodzielnie się bronić). Dlatego właśnie tak ważne jest, by pojawiały się reguły i solidne zasady określające relacje społeczne. Ile jest rozstrzygnięć Sądu Najwyższego lub Trybunału Konstytucyjnego w sprawach własności nieruchomości? A taka własność nieruchomości nie jest wynikiem rewolucji informacyjnej ostatnich lat. Internet w Polsce wchodzi a "pełnoletniość" - 17 sierpnia będzie obchodził 18. urodziny. To bardzo mało czasu na to, by nowe, rewolucyjne zmiany społeczne doczekały się spójnego zaplecza w formie ustalonych orzeczeń wydawanych przez wymiar sprawiedliwości. Ale przez ten czas wiemy więcej. Wiemy - co podejrzewaliśmy już wcześniej, że nick, pseudonim internetowy podlega ochronie prawa cywilnego tak, jak inne dobra osobiste człowieka. Wiemy, że specyfikacja techniczna takich protokołów, jak wykorzystywanych w ZUS-owskim KSI MAIL to informacja publiczna. Wiemy, że nie można przełamać czegoś, co nie istnieje. Wiemy coraz więcej. W wielu przypadkach są to "oczywiste oczywistości", ale państwo ma pewną inercję.

Dlatego - jak uważam - należy działać nie dla doraźnych, często chuligańskich i populistycznych korzyści, a w celu uzyskania lepszych zasad funkcjonowania nowego, wyłaniającego się z tego technologicznego postępu społeczeństwa.

--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination

Idąc tym tropem można istotnie składać do prokuratur doniesienia o możliwości popełnienia przestępstw przez osoby publiczne i urzędy (potencjalnie narażając się na odpowiedzialność za złożenie takiego doniesienia chociaż przypuszcza się, że nie doszło do naruszenia normy karnej), tylko jaki ma być cel tego typu działania? Rozumiem, że należy temat nagłośnić, ale warto to robić w taki sposób, by nikt przy tym ze zwykłych obywateli nie ucierpiał.

Jest kilka rzeczy, które każdy może zrobić we własnym zakresie. Po pierwsze - powinien przeczytać ustwaę Prawo prasowe oraz powinien przeczytać postanowienie Sądu Najwyższego (IV KK 174/07) oraz dwa stanowiska Trybunału Konstytucyjnego. Zdaję sobie sprawę z tego, że większość "nieprawników" będzie miało kłopot ze zrozumieniem tez, które tam są zawarte, będą mieli również kłopot z interpretacją przepisów ustawy. Ale to jest właśnie istotne. Czytając te kwity takie osoby powinny próbować zrozumieć, powinny podjąć trud zdobycia wiedzy. Wiedza w tym zakresie jest tu istotnym czynnikiem edukacyjnym. Po przeczytaniu tych przepisów (całej ustawy i całego postanowienia czy wyroku), a nawet już w trakcie lektury, warto robić sobie notatki. To co można zrobić, to - jeśli ktoś prowadzi serwis internetowy - opublikować swoje wątpliwości i wnioski w takim serwisie. Chodzi o to, by uruchomić dyskusję i sprowokować do myślenia i dyskusji kolejne osoby. Można to robić w parach, można to robić grupowo. Warto dyskutować o tym problemie, warto dzielić się wątpliwościami i wskazywać dostrzeżone problemy. Jeśli ludzie zaczną na ten temat dyskutować, a będą wcześniej uzbrojeni w wiedzę o stanowiskach sądów, to dyskusja taka będzie na wyższym poziomie (dlatego należy przeczytać źródła). Gdyby na tym etapie ktoś postanowił reagować - będzie już wyposażony w odpowiedni oręż merytoryczny, by jego działania były skuteczniejsze. Po lekturze źródeł każdy będzie w większym stopniu potrafił ocenić, czy spotyka się w dyskusji z argumentami rzeczowymi, czy z kimś, kto nie rozumie istoty problemu. Pisząc do swoich posłów, zadając pytania o to, czy ktoś zarejestrował czy niezarejestrował, ew. informując prokuraturę - pisma i stanowiska z tym związane będą miały wyższy poziom merytoryczny. W lepszy też sposób taki "aktywista" będzie potrafił zinterpretować odpowiedzi, które w związku ze swoją "akcją" otrzyma.

Tu istotna jest edukacja. Dotyczy to również sędziów, którzy przecież mają wiele różnych spraw i nieczęsto mają możliwość zastanawiania się nad interpretacją przepisów związanych z nowymi technologiami. Jeśli ktoś, kto widzi problem, nie stara się nawet przeczytać podstawowych materiałów ze zrozumieniem, dlaczego oczekuje, ze zapracowany sędzia w jakiejś sprawie będzie miał na to czas? Jasne, że rolą sędziów jest sądzenie i wysoki poziom merytoryczny, jednak jak w każdej sytuacji - tak się gra, jak przeciwnik pozwala. Jeśli przeciwnikiem jest społeczeństwo, to dobrze by było, gdyby to społeczeństwo było dobrze wyedukowane, przygotowane merytorycznie.

--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination

ma kłopoty finansowe, ale pozwólmy jej na godne zejście. :)

Kiedyś była, a jeszcze gdzieniegdzie można spotkać, funkcja gońca sądowego.

Niech sądy, Trybunał zaczną najpierw same rejestrować swoje strony. Pełna niespodzianek zapewne będzie nowelizacja. Już się nie mogę doczekać.

Wojciech

....oskarżenie o kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą, jeśli taka akcja zostanie uznana za DDoS uruchomiony w celu sparaliżowania sądów.

Pozdrowienia.

Zatem nie ma problemu, bo zgodnie z art. 202a ust. 3 regulaminu Sejmu mozna np. wyslac e-mail na ich adres listy@sejm.gov.pl, z wnioskiem zeby udostepnili te informacje.
Art. 202b regulamin Sejmu odwoluje sie do art. 12-15 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm. )

Odnośnie pytań o informacje publiczną.

Czy wymagany jest podpis elektroniczny za pomocą kwalifikowanego certyfikatu wniosku o udostępnienie informacji publicznej?

Czy organ administracji państwowej miał prawo przy wniosku wnioskodawcy o udostępnienie informacji publicznej nadesłanej do organu pocztą elektroniczną, zobowiązać (powołując się na art. 63 par. 3a pkt 1 kpa) do uzupełnienia braków formalnych przez opatrzenie wniosku bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą kwalifikowanego certyfikatu, przy zachowaniu zasad przewidzianych w ustawie o podpisie elektronicznym?

Wydaje się, że organ w sposób nieuprawniony i nieuzasadniony przedstawił takie wymagania, bowiem:

a/ Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. 2001 nr 112 poz. 1198) tylko w jednym miejscu odwołuje się do kpa (w art. 16), zatem nieuzasadnione i nieuprawnione było powoływanie się
organu na przepisy kpa, w inych kwestiach niż określonych w art. 16 ustawy.

b/ ustawa przewiduje udostępnianie informacji publicznej każdemu (art. 2) oraz zabrania organowi żądania wykazania interesu prawnego lub faktycznego przez wnioskodawcę, zatem w zasadzie, w skrajnym przypadku, nawet gdyby wniosek złożyła osoba anonimowa, to o ile tylko pozostawiłaby sposób na nadesłanie żądanych przez nią informacji (np. na adres e-mail) organ byłby zobowiązany do jej udzielenia, tym bardziej więc nieuzasadnione było żądanie przez organ podpisania wniosku podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą kwalifikowanego certyfikatu od wnioskodawcy
którego dane osobowe i adres były dla organu znane nie tylko z wniosku, ale i z innej, już wcześniej posiadanej przez organ dokumentacji odnośnie wnioskodawcy, czego organ był świadomy.

c/ Z założenia postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej ma być postępowaniem odformalizowanym i szybkim. Ustawodawca nie przewidział żadnych szczególnych wymagań ani co do wniosku, ani co do osoby wnioskodawcy, określił natomiast stosunkowo krótkie terminy instrukcyjne dla podmiotu zobowiązanego.
Z powyższego zatem dodatkowo wynika, że utrudnienia jako wprowadził dla wnioskodawcy organ były nieuzasadnione i biurokratyczne (a więc mogące stanowić podstawę do skargi także m.in. z art. 227 kpa, gdyby jednak uznać że
kpa ma tu ogólne zastosowanie).

d/ inne organy (np. ministerstwo sprawiedliwości) podają jako jeden ze sposobów nadesłania wniosku o udostępnienie informacji publicznej nadesłanie go na adres e-mail organu bez konieczności opatrzenia wniosku podpisem z certyfikatem kwalifikowanym.

Abstrahując od powyższego czy gdyby wnioskodawca wniosku o udostępnienie informacji publicznej wysłał do organu pismo nie e-mailem lecz faksem, czy wówczas organ nie miałby już pretekstu do zastrzeżeń co do kwestii formalnych, podobnie jak przy nadesłaniu pisma drogą pocztową z odręcznym podpisem? Bowiem czy do faksów nie ma zastosowania art. 63 par. 3a kpa lecz jedynie art. 63 par. 1 i 2 kpa.?

Czy można od organu żądać zwrotu kosztów związanych ze zrealizowaniem ich nieuprawnionego żądania, a także czy można żądać zadośćuczynienia?
Na jakie przepisy się powołać?
Czy wniosek z w/w żądaniami można wysłać bez podpisu kwalifikowanego? :)

Proponuję poprosić o podanie podstawy prawnej odmowy na pismie i sprawdzenie w ustawie czy urząd miał prawo odmówić.

--
Podpis elektroniczny i bezpieczeństwo IT
http://ipsec.pl/