Delegalizacja w metrze czyli pytania o cezurę

Zadzwonił Jarosław Lipszyc z pytaniem, czy odbieram MMS-y, ponieważ zrobił zdjęcie infoscreena w warszawskim metrze. Na wielkim ekranie reklamuje się serwis Wiadomosci24.pl (wydawany przez Polskapresse Sp. z o.o. serwis "dziennikarstwa obywatelskiego"). Dziś się reklamuje "zajawką" tekstu, w którym dziennikarz obywatelski "pociągnął" ten wątek publicznej dyskusji, w którym zwracałem uwagę na przepisy kodeksu karnego w istocie penalizujące korzystanie z internetu (por. 18 grudnia 2008 - potwierdzenie delegalizacji internetu w Polsce). Przy okazji naszła mnie refleksja: każdy z nas jest tylko "real userem" w coraz bardziej zaciętej wojnie o przeżycie. A gdyby komuś przyszło do głowy "wykopać" ten tekst - proszę bardzo, ten serwis "wyskakuje z ramek".

Dla przypomnienia, poza podlinkowanym we wstępie tekstem, mówiącym wprost o co chodzi, wypada odesłać czytelników również do materiałów opublikowanych pod tytułami: Prezydent podpisał nowelę Kodeksu karnego. Czy można obejść coś, co nie istnieje?, Tak, tak, nowelizują kodeks karny... wizerunki małoletnich, hacking, 269b..., Zapraszam na burzę mózgów: argumenty przekonujące Pana Prezydenta do uruchomienia kontroli konstytucyjnej noweli kodeksu karnego oraz Kto korzysta z internetu, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. Sam materiał o "potwierdzeniu delegalizacji internetu" odwiedzono aktualnie 59 tys. razy. Pan Seweryn Lipoński na bazie tych tekstów napisał własny: Internet w Polsce jest nielegalny, a ty jesteś przestępcą! i nie miałbym o czym pisać, gdyby nie to, że autor poszedł nieco dalej i przygotowując materiał (zostałem indagowany na okoliczność udzielenia wypowiedzi dedykowanej) przepytał pracowników biur poselskich dwóch posłów:

W podobny sposób można obecnie zaprowadzić przed sąd dowolną osobę korzystającą z internetu. Czy to się zmieni? Raczej nie pomoże w tym sejmowa Komisja Sprawiedliwości, której przewodniczącym jest Ryszard Kalisz (SLD). – Inicjatywa zmiany prawa powinna wychodzić raczej od Ministerstwa Sprawiedliwości i prokuratury – mówi nam Włodzimierz Piątkowski z biura Ryszarda Kalisza. Postanowiliśmy też zgłosić sprawę do najbardziej znanego tropiciela absurdów prawnych Janusza Palikota oraz do Komisji Przyjazne Państwo, której jest członkiem. – Prawnicy sprawdzą, czy istnieje możliwość przygotowania zmian negatywnego stanu prawnego. Jeśli tak, to niewykluczone, że projekt trafi na posiedzenie komisji i zostanie przedyskutowany – zapewniono nas w biurze poselskim Palikota. Trzymamy zatem kciuki. Dodajmy, że zgodnie z obecnymi przepisami Janusz Palikot również jest potencjalnym przestępcą, gdyż jego blog – wraz ze znajdującymi się na nim linkami – działa nielegalnie.

Zastanawiam się, kiedy dziennikarze będą zadawać pytania o regulacje internetu w czasie organizowanych regularnie konferencji prasowych premiera i ministrów, a także przedstawicieli innych władz. To by było coś - gdzieś między pytaniami o aferę rozporkową, między pytaniami o to, czy minister sprawiedliwości ma długi (jak mawiają ekonomiści - lepiej mieć długi niż... krótki), między pytaniami o sprawy, które mogą zainteresować szeroko pojęty target mediów głównego nurtu, nagle pytanie stawiające prezesa rady ministrów przed problemem aktualnym, ale dla niego tak niszowym, że pewnie nie umiałby odpowiedzieć (chciałbym zobaczyć reakcję premiera na video).

A co z MMS-em? Linki do materiałów podałem, więc właściwie każdy ma szanse przeczytać treść art. 269b Kodeksu karnego. Sens jest taki: kto udostępnia innym dane umożliwiające dostęp do informacji przechowywanych w systemie komputerowym lub sieci teleinformatycznej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W metrze warszawskim zaś podróżni mogli dziś zobaczyć to, co przesłał mi Jarek Lipszyc:

Infoscreen w warszawskim metrze z reklamą serwisu Wiadomości24.pl. Mamy spory kłopot ze "społeczeństwem informacyjnym", bo niektórzy próbują penalizować to, co dla innych jest kwintesencją działania: człowiek jest zwierzęciem myślącym, komunikującym się z innymi. Coraz częściej zastanawiam się nad tym, czy nurt przyjęty w konwencji Rady Europy o cyberprzestępczości i w innych porywach legislacyjnych (w tym w polskim Kodeksie karnym), jest właściwy. Ilustracja w formie metrzańskiej reklamy serwisu internetowego wydawanego przez wydawcę, którego przedstawiciele głośno przekonują do istnienia problemu "kradzieży informacji" (jest i odpowiedź Wykop.pl; por. również Wydawcy prasy, internetowy clipping oraz "źródło internet") dodaje dodatkowego smaczku. Tak uważam. Podobnie jak to, że faktycznie wciąż dla wielu "Internet Explorer" (a to jego logo wykorzystano w tym materiale) jest synonimem Internetu.

Nie każdego stać na to, by się reklamować w metrze. Wiele ma wspólnego penalizacja "udostępnienia danych", model biznesowy serwisu Wykop.pl, banowanie użytkowników, którzy być może nieco zbyt natarczywie chcieliby podzielić się z innymi internautami "wygrzebanymi w Sieci własnymi linkami", również prawo autorskie, linki i ramki (frame), ale też znaki towarowe lub usługowe - niektóre będące w istocie wizualizacją adresu pozwalającego na dotarcie do informacji przetwarzanej w Sieci...

A na ilustracji we wstępie można zobaczyć QR Code - następcę kodu kreskowego (jednego z następców, bo jest więcej "standardów" w kategorii 2D barcodes), w którym można zapisać więcej informacji niż w "tradycyjnych" odpowiednikach. Japończycy, których telefony komórkowe wyposażone są standardowo w oprogramowanie do interpretacji (dekodowania) tych pixeli na język zrozumiały dla człowieka, podobno coraz chętniej korzystają z nowych możliwości. Ta nowa forma komunikowania trafiła do reklamy i na ulicach można znaleźć banery z tymi kodami. Kto zrobi zdjęcie - "automatycznie" będzie mógł uzyskać zakodowaną informację, bez żmudnego ich przepisywania (prosto, szybko, automatycznie). A to również... przełamanie zabezpieczeń(?). Szukając pixelowych kontekstów por. również "Nieśmiały cybernetyk potężne ekstrema poznawał" - podnieśmy poprzeczkę twórczości.

Jak to uregulować, by przepisy stanowiły precyzyjną cezurę tego co społecznie nieakceptowalne i tego, co jest udziałem wszystkich ludzi? Gdzie postawić granicę? Gdzie kończy się "włamanie", a zaczyna legalne korzystanie z informacji? Gdzie kończy się normalne korzystanie z informacji, a zaczyna jej "kradzież" (cóż z tego, że informacji nie można "ukraść", a jedynie się z nią zapoznać (zapoznawać, np. słuchać, oglądać), lub dać zapoznać się z nią komuś innemu, np. rozpowszechnić)? Czy coś jeszcze różni dziennikarzy, od dziennikarzy obywatelskich, poza tym, że wobec tych ostatnich wydawcy nie czują się w obowiązku ich wynagradzania, chociaż "generują" oni "content" równie dobrze nadający się do powieszenia reklamy? Taki potencjał reklamowy to ważna sprawa, w razie jego utraty (a to się mierzy w "real userach", niemal jak u Gogola w "Martwych duszach") można się przynajmniej z kimś pokłócić, albo przynajmniej ponapinać publicznie muskuły...