Również sąd może sięgnąć do KRS by dowiedzieć się, kto jest umocowany do reprezentacji

Jest takie Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 marca 2012 roku, sygn. akt I OSK 677/12, którego jeszcze nie wiedzę w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, a szkoda. NSA rozpatrywał (na posiedzeniu niejawnym) skargę kasacyjną Stowarzyszenia "DUAE ROTAE" w Dzierżoniowie od postanowienia WSA we Wrocławiu z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt IV SAB/Wr 108/11 (to postanowienie w bazie orzeczeń już jest) na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Dzierżoniowie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Postanowienie NSA jest ciekawe nie ze względu na rozważania o dostępie do informacji publicznej, a ze względu na to, że strona skarżąca przesłała dokument określający umocowanie do jej reprezentowania w postaci rejestracji na płycie CD. Wezwano potem skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez złożenie dokumentu wykazującego umocowanie do reprezentowania strony skarżącej, ale skarżący się "uparł", że przecież nadesłany Sądowi odpis z KRS jest dokumentem urzędowym, dopuszczonym do obiegu w formie elektronicznej zgodnie z art. 8 ust. 3 i art. 8a ust. 2 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym. NSA uznał, że skarżący miał rację. Spodziewam się zatem, że teraz w postępowaniach administracyjnych częściej będą krążyły płyty. Być może z czasem doczekamy się sytuacji, w której sąd będzie potrafił sam, z urzędu, sięgnąć do KRS, by sprawdzić kto jest umocowany do reprezentowania danego podmiotu...

Jak wspomniałem - w Sieci dostępne jest Postanowienie WSA we Wrocławiu sygn. akt IV SAB/Wr 108/11. Tutaj WSA stwierdził m.in.:

(...)
Z akt sprawy wynika, że strona skarżąca zaniechała dokonania czynności wskazanych w wezwaniu. Wezwanie Sądu z dnia 17 listopada 2011 r. do usunięcia braków formalnych skargi zostało skutecznie doręczone stronie skarżącej w dniu 23 listopada 2011 r. Brak formalny skargi nie został, w zakreślonym przez Sąd terminie, przez stronę skarżącą uzupełniony. Zdaniem Sądu wymogu tego nie spełnia nadesłany przez stronę skarżącą dokument w formie elektronicznej.

Stosownie do art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a Sąd odrzuca skargę, gdy pomimo wezwania nie uzupełniono w wymaganym terminie jej braków formalnych.
(...)

W związku z tym WSA postanowił odrzucić skargę.

Od tego postanowienia Stowarzyszenie postanowiło złożyć skargę kasacyjną do NSA. NSA postanowił (to właśnie to postanowienie sygn. akt I OSK 677/12, którego jeszcze nie ma w Centralnej Bazie) uchylić zaskarżone postanowienie WSA we Wrocławiu. W uzasadnieniu postanowienia czytamy (uwaga: przepisuję ręcznie, więc mogę zrobić błędy, których pewnie bym nie zrobił, gdyby postanowienie wraz z uzasadnieniem było już dostępne w Sieci; przy okazji wytłuściłem fragment uzasadnienia):

(...)
skarga kasacyjna jest zasadna.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (...) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 wskazanej wyżej ustawy, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Wskazać należy, że stosownie do art. 49 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli pismo nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienie w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Podkreślić jednak należy, że nie każde uchybienie formalne musi prowadzić do wszczęcia procedury określonej w art. 49 § 1 powołanej ustawy i w wielu przypadkach uchybień formalnych procedura ta nie jest wszczynana.

Wobec tego, uwzględniając treść powołanego wyżej przepisu przy stosowaniu zarówno art. 49 § 2, jak i art. 58 § 1 pkt. 3 powołanej ustawy powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należy dojść do wniosku, że przewidziane we wskazanych przepisach ujemne konsekwencje dla strony mogą być skutecznie zastosowane nie wtedy, gdy strona nie wykona jakiegokolwiek wezwania do usunięcia braków, ale tylko wtedy, gdy niewykonanie wezwania spowoduje niemożność nadania biegu temu pismu.

Z takim właśnie przypadkiem - w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Nie ma bowiem przeszkód do nadania biegu skardze, gdy osoba, która ją podpisała jest ujawniona w Krajowym Rejestrze Sądowym jako upoważniona do jednoosobowej reprezentacji. W tej sytuacji niedołączenie dokumentu wykazującego umocowanie do występowania w sprawie nie jest przeszkodą do nadania skardze prawidłowego biegu, gdyż sąd działając zgodnie z postanowieniami art. 7 i art. 178 ust. 1 Konstytucji oraz art. 15 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, który stanowi, że nikt nie może powoływać się na nieznajomość publikowanych w Monitorze Sądowym i Gospodarczym wpisów w tym rejestrze. [tak dokładnie napisano w odpisie uzasadnienia postanowienia, którym dysponuję, i pewnie ta drobna stylistyczna niezręczność będzie poprawiona przy publikacji w Centralnej Bazie Orzeczeń - dopisek mój, VaGla].

Wobec powyższego uznać należy, że niewykonanie wezwania do złożenia w formie pisemnej wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego nie powodowało, że pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu.
(...)

Przy okazji zwracam szczególną uwagę, że przywołując art. 7 Konstytucji RP NSA w powyższym uzasadnieniu odwołuje się do konstytucyjnej zasady legalizmu (praworządności). NSA zatem wskazuje tu, że również sądy powinny działać "na podstawie i w granicach prawa".