Eliminowania stereotypów dotyczących płci w UE

Zawsze jak czytam o różnych pomysłach blokowania pornografii lub wszelakich parytetach, to przypomina mi się przypowieść o wojskowym lekarzu, który żołnierzowi, który przyszedł do niego ze skargą na katar, przepisał laxigen. Kiedy asystent spytał: "panie doktorze - dlaczego laxigen, przecież to lek na przeczyszczenie", ten odpowiedział: "Pomyśl... niech teraz spróbuje kichnąć"!

Popularność pornografii jest pochodną ekscytacji seksem, a ta z kolei skutkiem uwarunkowanej kulturowo represyjności cielesnej. Nałóg oglądania pornografii wynika z naturalnej potrzeby dostarczania i stałego potwierdzania bodźców, których zabrakło w procesie socjalizacji pierwotnej. Skutkami deficytu wzorców zachowań w sferze seksualnej (i szerzej - cielesnej) są np.: wstyd cielesny, seksoholizm, molestowanie, pedofilia, sadyzm, oziębłość, masochizm, itp. Sprawcy przestępstw dokonywanych na tle seksualnym w większości sami są ofiarami wpojonego im negatywnego obrazu ciała i . Stereotypy dotyczące płci o poruszone w sprawozdaniu UE, są wtórne wobec tych deficytów.

Niestety, negatywny obraz ciała warunkowany jest nie tylko odtwarzanym przez pokolenia cpecyficznymi deficytami wychowawczymi, lecz także wieloma czynnikami płynącymi z mediów. Merkantylność naszych czasów wymusiła kulturową modyfikację obrazu ciała w formule "kupno - sprzedaż" w którym jego podporządkowanie potrzebom rynku wzmacnia się reglamentacją. Dlatego spotykamy z jednej strony obrazy roznegliżowanych celebrytów, z drugiej strony - fetyszystycznie rozmazane fragmenty ciał określanych w kulturze z drugiego brzegu pacyfiku jako "miejsca intymne". Z jednej strony, namawia się ludzi do zdrowego, naturalnego trybu życia, internalizacji ciała, z drugiej strony - fetyszyzuje się ciało nieubrane, sztucznie nadając mu stygmat seksualności, czyniąc niego tabu i przesuwa się czas nadawania programów telewizyjnych zawierających ich obraz na późne godziny wieczorne, wraz ze wszelkimi przejawami kultury otwartej, nie obciążonej cielesną represyjnością. Skutkuje to również fetyszyzacją ciała ubranego, U młodych ludzi dochodzi do szkodliwej internalizacji takiego selektywnego i przedmiotowego traktowania ciała.

Takie nieprzemyślane działania prowadzą do umacniania się ekscytacji seksem i eskalacji przestępczości na tle seksualnym. Wcale nie przypadkowo w krajach arabskich i USA, wyróżniających się kulturową represyjnością cielesną i opresyjnością obowiązującego tam prawa, odnotowujemy największą ilość przestępstw na tle seksualnym. i największe zapotrzebowanie (a w USA także produkcję) pornografii. Nie zauważamy tego w krajach o wyższej, mniej represyjnej kulturze ciała, np. w Skandynawii, gdzie omawiany wskaźnik przestępczości jest zdecydowanie niższy i producenci pornografii mają tam ciężkie życie ze względu na nikłe zainteresowanie (pomimo pełnej dostępności) miejscowych klientów. W tych krajach kobiety traktowane są z równym szacunkiem co mężczyźni, bez wymuszania go parytetami.

Wszelkie narzucanie ograniczeń prawnych, obyczajowych na ludzką cielesność w celu ograniczania niepożądanych zjawisk ale wyraźnie antyskuteczne, ponieważ to właśnie ono jest ich źródłem. Nawet oczekiwanie poprawy na tzw. 'krótką metę' jest siermiężnie naiwne, podobnie jak oczekiwanie ustania kataru po podaniu laksigenu - żołnierz będzie się powstrzymywał przed kolejnym kichnięciem, ale w końcu nie tylko kichnie, ale i... ;-) .

Konkludując:
Cieszę się, że EU chce rozwiązać opisane problemy społeczne, jednak z przedstawionych propozycji wnioskuję, że (być może z niewiedzy) nie ma woli walki z ich przyczynami. Dobrze, że chce się minimalizować ich skutki, ale część propozycji, ze względu na ich opresyjny charakter, może się przyczynić wbrew intencjom ich autorów do znacznej eskalacji tych problemów.

Uważam, że zamiast prokrustycznego szafowania ograniczeniami i parytetami, działania Unii Europejskiej powinny iść w kierunku zastąpienia ich działaniami edukacyjno-wychowawczymi (zwłaszcza pozawerbalnymi), odbudowującymi naturalny obraz ciała, znoszących cielesne tabu i związaną z nimi szkodliwą, traktującą analizowane treści w sposób literalny cenzurę obyczajową i zastąpienie jej regułą promocji treści zwracających ciału (zwłaszcza nagiemu) jego podmiotowość. Sposobów realizacji tego celu jest wiele i nie wydają się kosztowne, lecz jest to tzw. "praca u podstaw" na długie lata (należy pamiętać, że te działania odnoszą skutek w socjalizacji wtórnej, która przeważnie jest częściowa i staje się elementem socjalizacji pierwotnej dopiero u drugiego pokolenia, drugie pokolenie utrwala, częściowo modyfikując ją u trzeciego pokolenia, itd.). Cała trudność polega na przyjęciu pewnego kierunku i pielęgnowania tych działań.

W przedstawionych propozycjach widzę jednak coś odwrotnego :-( . Ich autorom mogę tylko życzyć: dla naszego wspólnego dobra pamiętajcie o zasadzie 'primum: non nocere' i swoje działania zacznijcie dopiero, gdy będziecie w stanie ogarnąć problemy, którymi się zajęliście. A tymczasem nie wciskajcie nam laxigenu na katar.