Anonimowość w kontekście projektowanych przepisów dotyczących Euro 2012

Prywatność (ang. privacy z łac. privus – pojedynczy, własny) definiuje się zazwyczaj jako możliwość zachowania określonych dóbr (danych, zachowań, zwyczajów, rzeczy) poza sferą publiczną.

Anonimowość jest to atrybut bezpieczeństwa informacji polegający na tym, że nie ma możliwości identyfikacji podmiotu (w szczególności osoby która wykonuje jakąś czynność, na przykład przegląda stronę WWW czy osoby, której dotyczą informacje np. zebrane w czasie badania).
Anonimowość w odniesieniu do działań jest więc przeciwieństwem pojęcia rozliczalności (ISO 7498-2:1989)– właściwości zapewniającej, że działania podmiotu nie mogą być przypisane w sposób jednoznaczny temu podmiotowi.

Anonimizacja jest to proces, w którym z danych umożliwiających identyfikację podmiotów otrzymuje się dane nie umożliwiające takiej identyfikacji.
Anonimizację stosuje się na przykład często w badaniach statystycznych, w których istotne są prawidłowości dotyczące całej badanej grupy, a nie informacje o poszczególnych jednostkach. Anonimizacją nazywa się również wykorzystanie odpowiednich rozwiązań informatycznych (np. anonimowego Proxy, sieci TOR ).

Peudonimizacją (z gr. pseudōnymos - fałszywie nazwany; pseudēs – kłamliwy, zmyślony; pseúdein – kłamać, oszukiwać) nazywa się użycie w miejsce rzeczywistej nazwy podmiotu (procesu bądź osoby) – przybranej nazwy (pseudonimu).

http://www.rogerclarke.com/DV/Intro.html#Mis
http://dud.inf.tu-dresden.de/Literatur_V1.shtml

IMHO "prawo do anonimowości" ma się tak do "prawa do prywatności" jak na przykład "prawo do jedzenia" do "prawa do życia". Te pierwsze nie są konstytucyjnie zagwarantowane, ale wydają się wynikać z tych drugich (już gwarantowanych rozmaitymi deklaracjami powszechnymi, konwencjami europejskimi czy samą konstytucją) z pewnymi ograniczeniami natury technicznej" (nie zawsze i nie wszędzie wolno jeść np. nie przy pracy w laboratorium z substancjami trującymi czy nie w czasie odgrywania hymnu kiedy się jest żołnierzem kompanii reprezentacyjnej, czasami trzeba wręcz powstrzymać się od jedzenia i być utrzymywanym pod kroplówką żeby moc dalej żyć, ale trudno sobie wyobrazić - przynajmniej na obecnym etapie rozwoju techniki i życia społecznego - powszechną realizację prawa do życia bez "prawa do jedzenia".
Oczywiście czasami prywatność można i trzeba gwarantować inaczej niż przez anonimizację, ale próba odebrania powszechnie możliwości anonimowego działania byłaby jednoznaczna z permanentną inwigilacją. No bo jak tu inaczej fizycznie uniemożliwić komuś np wysłanie anonimu zwykłą pocztą czy nabazgranie czegoś na ścianie?

Ochrona prywatności korespondencji czy rozmowy telefonicznej (tajemnica komunikowania komunikowania się) dotyczy np. tego, że nie można otwierać moich listów czy podsłuchiwać mnie. Anonimowość w sferze publicznej to co innego. Wyjście na ulicę w kominiarce i np. lżenie kogokolwiek imiennie (nie wspomnę o naruszaniu nietykalności osobistej czy łamaniu prawa) to nie ochrona komunikacji a anonimowość. Gdyby chcieć chronić np. elementy demokracji polegające na możliwości nieskrępowanego wyrażania opinii to mamy tu nie anonimowość a ochronę osoby wyrażającej te opinie jednak tu mamy mechanizmy prasowe: np. dziennikarz piszący pod pseudonimem jest chroniony ale redakcja go zna.

Moim zdaniem ochrona komunikacji i anonimowość to skrajnie różne pojęcia... mam wrażenie, ze wielu ludziom raczej zależy na utrzymaniu bezkarności...

--
Jarek Żeliński
http://jarek.zelinski.biz.pl

"Czego nie zabrania prawo, zabrania wstyd" (Seneka Młodszy)

"w tym kontekście anonimowość, można uznać, za wysyłanie komunikatu oderwanego od ust autora, co pozbawia go - to jest cel - kontekstu osoby nadawcy, pozostawiając suchą TREŚĆ"

Oczywiście treść nie musi być sucha. Może być też tłusta i soczysta.

To właśnie oderwanie treści od osoby jest najwyższą wartością powszechnie stosowaną tam, gdzie treść ma być oceniana bezstronnie np. w różnego rodzaju konkursach. Nie na darmo treść zamyka się w kopertach opatrzonych godłem zamiast podpisywać je nazwiskiem, tak aby kontekst osoby nie deformował wartości treści.

Ze względu na globalizację i właśnie Internet, system społeczny oparty na autorytetach, które zawsze mają rację, niestety już się nie sprawdza. Wypalił się i zakończył, ponieważ tam gdzie nie da się podważyć treści uderza się ad personam w autora, jego rodzinę czy środowisko. Grzebie się w przeszłości i prorokuje przyszłość żeby obrzydzić teraźniejszość i zdeformować rozumienie, interpretację oraz percepcję komunikatu lub zepchnąć go na plan dalszy.

Z drugiej strony znamy wiele niewątpliwych autorytetów, które nie raz publicznie wypowiadały brednie, a tłum chwalców cmokał z zachwytu. Gdyby te same brednie napisali anonimowo na jakimś forum - nikt by się tym nie zainteresował lub wręcz zostali by wyśmiani.

Dzisiaj "usta" autora potrzebne są do tego aby można było dowolnie manipulować treścią komunikatu i nie dopuścić do jej bezstronnej oceny, jeżeli nie jest akceptowana przez różne grupy interesów.

Wracając do imprez masowych. Wbrew pozorom, w imprezach masowych nie biorą udziału ludzie. W imprezach masowych bierze udział tłum, a tłum w przeciwieństwie do indywidualnych jednostek nie powinien być anonimowy. Dość prosto przedstawił mi to mój nauczyciel od spraw informatycznych: "pojedynczy student jest grzeczny, zdolny, dość pracowity i chętny do nauki. Student w masie jest leniwy, złośliwy i patrzy jak okpić wykładowcę".

Na imprezy masowe wybiera się po to aby zrezygnować ze swojej prywatności i poczuć wspólnotę z innymi współwyznawcami takiej imprezy. Osoby przedkładające prywatność uczestniczą w takich imprezach przed telewizorem w sposób całkowicie anonimowy.

W Internecie, w przeciwieństwie do świata poza Internetem chyba wszystkie wypowiedzi są już pod kontrolą odpowiednich służb, a anonimowość jest złudzeniem. Ale to nie wystarcza różnym lobby, oni też chcą znać autora, aby w razie czego móc go zaatakować na innym polu (casus Kataryny), lub znaleźć sobie idola, który zwalnia z myślenia, któremu można przyklaskiwać i naśladować we wszystkim.