Blady świt radia TOK FM

Chociaż wstawanie wcześnie rano nie należy do moich przyjemności, to po pewnych negocjacjach zgodziłem się na udział w dzisiejszym Poranku radia TOK FM. Ostatecznie zostałem przekonany wizją śniadania i kawy (oraz transportu tam i z powrotem). Ale, że dzisiejsza rozmowa z Igorem Janke miała się odbyć o 7 rano, to właśnie dlatego, nie zaś - jak sugeruje Just - dlatego, że przygotowuje się do stworzenia Wielkiej Improwizacji, wolałem nie kłaść się spać. Tematem prowokującym do dzisiejszej rozmowy miały być sygnały o naruszeniach prywatności użytkowników internetu przez "wielkie korporacje".

Jak dowiecie się Państwo z udostępnionego przez portal Gazeta.pl klipu, nagranego w trakcie tej rozmowy - nie uważam się za rewolucjonistę, a raczej za obserwatora ("rewolucja zjada swoje dzieci, rewolucjoniści kończą na gilotynie"). Google znalazł niszę i z niej korzysta. Czy znajdzie się ktoś, kto może zagrozić pozycji tej spółki na globalnym rynku "nowych pośredników" między twórcami treści (w tym utworów), a ich odbiorcami? To trudne pytanie i nie znam na nie odpowiedzi. Pewnie wielu by chciało pokonkurować sobie z Google i pewnie - jeśli historia istotnie lubi się powtarzać - znajdzie się ktoś, kto wpadnie na jakiś oryginalny pomysł, by zaspokoić potrzeby swoich (przyszłych) klientów.

Gdybym wiedział, że w radio będą nagrywać wideo, to bym się przynajmniej uczesał... Konwergencja mediów. Czytaj również w Gazeta.pl: Google największym wrogiem prywatności w sieci, Google 'hostile to privacy': Privacy International w Sydney Morning Herald, oraz An Open Letter to Google na stronach Privacy International. Przeczytaj również felieton: Ograniczanie i kontrola dostępu oraz kanałów dystrybucji.

Miało być o prywatności, więc powiedziałem p. Igorowi Janke kiedy się urodził i gdzie spędzał dzieciństwo i młodość (por. hasło w Wikipedii, Wolnej encyklopedii: Igor Janke). Zapytałem czy mogę mu zrobić zdjęcie. W Wikipedii jeszcze takiego zdjęcia nie ma. Zrobiłem i umieszczę w Sieci. Wraz z rozwojem nowych technologii komunikacyjnych nasza prywatność stopniowa zawęża swoje wcześniejsze granice. "Przetrwają tylko paranoicy" - takie powiedzenie funkcjonuje w niektórych środowiskach internetowych. Stąd właśnie w profilach ICQ występują osoby w wieku 150 lat (przestają być przedmiotem zainteresowania reklamodawców - spamerów, a przynajmniej w jakiś sposób to ogranicza poprawność określenia "targetu", bo na tych, którzy "sieją" po wszystkim co może odebrać przekaz, chyba nie ma innej rady, niż blokowanie). Jakąś receptą jest samodzielne i świadome zarządzanie własną prywatnością.

Czy ktoś może czytać naszą pocztę przechowywaną na serwerze pocztowym? Nie można wykluczyć takiej sytuacji. Igor Janke zapytał o to czy powinien się bać, że Google o nim będzie "wiedziało" coraz więcej? Odwróciłem nieco pytanie - bardziej chyba powinniśmy się bać tego, że takie podmioty, które gromadzą o nas informacje, będą wiedziały o nas więcej niż my wiemy, że oni o nas wiedzą. Bo można reagować w sytuacji, w której zachodzi taka jakby "równość broni". Podobnie jest z organizacją państwową - warto zabiegać o to, by obywatel miał prawo wiedzieć co państwo o nim wie. Ale są sytuacje, do których - w moim odczuciu - dopuszczać nie trzeba. Jeśli ktoś ma techniczną możliwość czytania korespondencji przechodzącej przez infrastrukturę, nad którą ma jakąś kontrolę, to dlaczego mamy przypuszczać, że ktoś nie będzie mógł się zapoznać z naszą decyzją, którą podjęliśmy biorąc udział w wyborach realizowanych przez internet? Jestem sceptycznie nastawiony do takich wyborów i gdzie mogę, tam staram się argumentować przeciwko nim. Oczywiście szyfrowanie danych staje się stopniowo drugą naturą niektórych internautów. Ostatnio nawet dostałem zaszyfrowany (nie "podpisany cyfrowo", a zaszyfrowany) list. Problem w tym, że jako jego odbiorca nie znałem klucza pozwalającego na odszyfrowanie nadesłanej treści. Nadal czekam na to, że nadawca zechce odsłonić przede mną intencję, które nim powodowały podczas wysyłki.

A prywatność w dobie nowych mediów? Stopniowo stajemy się obok odbiorców również nadawcami informacji. Z każdym "nadaniem" informacji zostawiamy w sferze informacyjnej ślad. Z każdym "nadaniem" tej prywatności mamy mniej. Dziś w radio - nawiązując do spekulacji w tym serwisie - posłużyłem się przykładem tego, że szukam żony. Taka wypowiedź w pokoju, w którym jest dwóch, trzech rozmówców ma inną doniosłość, niż w sytuacji, gdy słucha tego pół Warszawy (no i też w innych miastach słuchacze o tej porze stoją w korkach na drogach dojazdowych i z nudów przeskakują pewnie po stacjach w poszukiwaniu czegoś ciekawego). Odpowiadam na już zadane pytania - żadna kandydatka się jeszcze nie zgłosiła, ale nie tracę wiary: brunetka, kucyki.

Kandydatka może mieć problem z dotarciem do mnie, gdyż w materiałach promujących audycję przekręcono mi nazwisko (oj, wiem, że już przepraszaliście za "Pawła"; jest jeszcze błąd w nazwie pliku z tym klipem, który wyżej podlinkowałem). Być może to jest właśnie recepta (obok szyfrowania i posiadania kilku różnych "tożsamości" w gąszczu których można się czasem ukryć) na zachowanie prywatności w Sieci. Przy okazji warto odnotować: Sejm sprostował błąd w moim nazwisku w udostępnionym na stronach Sejmu stenogramie z publicznego wysłuchania w sprawie nowelizacji ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (por. komentarz Poprosiłem o sprostowania nazwiska oraz Kilka luźnych zdań po publicznym wysłuchaniu).