Link i webcast a prawa autorskie

Sądzę, że dla lepszego poszukiwania informacji w tym serwisie warto podlinkować tu do komentarza Wojciech Orliński się chyba zmartwi, w którym informacja o akcji wysyłkowej Stowarzyszenia Filmowców Polskich, domagających się podpisania umów z osobami, które zagnieżdżają w swoich serwisach klipy z serwisów takich jak YouTube czy Google Video...
--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination

Poza sentencją wyroku warto przeczytać go w całości. Wtedy okazuje się, że to co zdaniem sądu było "deep linkiem" to coś zupełnie innego niż to, co się zwykle pod tym pojęciem rozumie. Otóż dla sądu deep linkiem był adres... poddomeny.

Poniżej cytuję to, co kiedyś napisałem na temat tego rewelacyjnego orzeczenia na liście CC-PL:

Lektura orzeczenia pozwala na wnioskowanie, że pozwany portal A wskazał link do strony głównej serwisu z galeriami zdjęć, które umieszczone były na poddomenie portalu B (PODDOMENA to co innego niż PODSTRONA). Sąd jednak uznał, że adres poddomeny to "głęboki link", który pomija strukturę nawigacyjną strony głównej (za którą uznał domenę główną portalu B).

Dalej, link nie był linkiem do zdjęcia, ani nawet do strony konkretnej "galerii", ale był opisany, że zawiera zdjęcia oraz krótką ocenę tych zdjęć. Pozwoliło to sądowi stwierdzić, że

"strona pozwana odsyła nie tylko ... do strony, na której zamieszczono linki do poszczególnych galerii zdjęć, ale także do podstron przedstawiajacych galerie zdjęć, w tym także galerię 3 zawierającą wizerunek powódki."

Sąd stwierdził:

"Odpowiedzialność ... łączy się bowiem z zamieszczeniem na stronie portalu ... linku do witryny, na której znajdował się wizerunek powódki oraz rekomendacją tej witryny przez stronę pozwaną, a nie z wprowadzeniem tej witryny do sieci internetowej i ukształtowaniem jej zawartości."

Dalej, linki był linkiem "klikalnym" (tag a), a nie tylko podaniem adresu w treści strony (nota bene niektóre programy inteligentnie same zmieniają ciągi zaczynające się od http lub www na "klikalne"). Sąd uznał, że wobec tego działalność pozwanego nie polegała "wyłącznie na wskazaniu konkretnego adresu internetowego i poinformowaniu o treści znajdującej się pod tym adresem". To miałoby zdaniem sądu miejsce wtedy, gdyby strona pozwana wskazała adres "bez funkcji połączenia linkowego".

I teraz najlepsza część:

"[W]ówczas dostęp do tej witryny użytkowników portalu strony pozwanej następowałby bez jej udziału; zainteresowany użytkownik wpisywałby wskazany adres w odpowiednie pole swojej przeglądarki internetowej i "otwierałby" dokument zamieszczony pod tym adresem. Natomiast strona pozwana zamieściła na stronie jej portalu internetowego odesłanie elektroniczne (link) ... przez kliknięcie tego odesłania ... użytkownik ... był bezpośrednio przeniesiony na wewnętrzną witrynę portalu tertia (galerie zdjęć) z pominięciem witryny głównej tego portalu."

(przypominam, że dla sądu "witryna główna" to "domena główna", a "wewnętrzna witryna" to "poddomena").

I jeszcze:

"Zamieszczenie "głębokiego" linku prowadzi do zwiększenia zbiorowości osób, które mogą zapoznać się z zawartością witryny, do której link odsyła; gdyby taki link nie został zamieszczony, dostęp do witryny, której dotyczyło odesłanie, wymagałby znajomości adresu tej witryny i podjęcia przez użytkownika Internetu odpowiednich czynności "wyszukiwawczych"

(Czyli jakich? Wyszukania w google? A co się wtedy dostaje? Czyżby nie linki?).

Dalej sąd uznaje, że wyżej opisane działanie było rozpowszechnianiem wizerunku. Choć pod koniec orzeczenia, sąd zdaje się zreflektował się nieco nazywając portal, w którym faktycznie umieszczono zdjęcie "pierwotnym źródłem rozpowszechniania wizerunku".

Słowem - orzeczenie do poczytania w długie zimowe wieczory...

Szkoda, że nie mam dostępu do tego orzeczenia w całości, ale z tego co się zorientowałam, dotyczyło stanu faktycznego, w którym ktoś podlinkował galerię zdjeć niepornograficznych w serwisie pornograficznym, a powództwo wytoczyła osoba znajdująca się na zdjęciach. Czyli jakby wchodziła tutaj w grę ochrona dóbr osobistych oraz wizerunku na podstawie art. 81 prawa autorskiego, zgodnie z którym rozpowszechnianie wizerunku wymaga zgody osoby na nim przedstawionej. Tak bez znajomości całego orzeczenia, to jedyne co można stwierdzić, to, że chyba jednak sąd zbyt szeroko potraktował rozpowszechnienie, kierując się raczej zasadą ochrony dóbr osobistych. Art. 50 ustawy o prawie autorskim definiuje w punkcie 3 inne sposoby rozpowszechniania jako odrębne pole eksploatacji, gdzie mieści się rozpowszechnianie w internecie jako "publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym." Jeżeli publikacja w internecie jest rozpowszechanianiem w taki sposób, że każdy może mieć do niego dostęp, to nie można wyróżniać jakiś "zbiorowości", które mogą się zwiększać lub zmniejszać. Potencjalnie (hipotetycznie) umieszczenie strony w internecie daje do niej dostęp każdemu. Roszczenie z art. 81 ustawy o prawie autorskim wymaga udowodnienia, że nastąpiło rozpowszechnianie i że nastąpiło ono bez zgody osoby przedstawionej na wizerunku, oraz że nie zachodzą wyłączenia wymienione w dalszych ustępach tego przepisu. Roszczenie z art. 24 k.c. wymaga udowodnienia bezprawności czynu oraz faktu naruszenia dobra osobistego - czyli wskazania dobra osobistego oraz udowodnienia, że według obiektywnej oceny doszło do naruszenia sfery osobistej (pamiętajac o tym, że w doktrynie funkcjonuje kilka definicji dóbr osobistych, oraz kwestia obiektywności jest kwestią ocenną, czyli tak naprawdę względną). Roszczenie z art. 81 ustawy o prawie autorskim jest zdecydowanie prostsze do udowodnienia. Jakkolwiek raczej przyjmuje się, że stosunek art. 81 ustawy o prawie autorskim i 23-24 k.c. jest kumulatywny, czyli można podawać tę podstawę lub tę (orzeczenie SN z 8.02.1990 r. II CR 1303/89). Pytanie czy w każdej sytuacji posłużenia się cudzym wizerunkiem w necie obie te podstawy będą wchodziły w grę (bo czy tak naprawdę w tej sytaucji mamy do czynienia do z naruszeniem wizerunku, czy raczecj czci poprzez umieszczenie w kontekście uwłaczającym czci wizerunku rozpowszechnionego za zgodą osoby, którą wizerunek przedstawia). Chyba jest to zrozumiałe, że jeśli ktoś publikuje swoje zdjęcia i nie wyrazi na to bezpośrednio zgody, to nie chce aby trafiły na stronę pornograficzną. Tak samo jak nikt z nas by nie chciał, aby link z naszym zdjęciem znalazł sie np. na stronie o tytule: łapownicy.pl albo coś w tym stylu. Tylko że, moim zdaniem, w takiej sytuacji można mówić wyłącznie o roszczeniu z art. 23-24 k.c. a nie o roszczeniu z art. 81 ustawy o prawie autorskim.

Podsumowując, jeżeli w efekcie tego wyroku sądu apelacyjnego powództwo zostało uwzględnione, to wyrok raczej odpowiada prawu, ale co do uzasadnienia można mieć wątpliwości. Oczywiście są to moje dośc dowolne dywagacje, bo nie znam wyroku w całości (swoją drogą, ciekawe jakie było rozstrzygniecie sądu I instancji).

Natomiast w takiej sytuacji jak w Texasie, to na gruncie prawa polskiego, wziąwszy pod uwagę cytowany wyżej art. 50, raczej trudno byłoby uznać, że jest to zakazane. Inna sprawa, że w prawie polskim rózróżnia się prawa autorskie majątkowe i osobiste. W przypadku tych ostatnich autorowi przysługuje prawo do integralności utworu oraz nadzoru autorskiego nad jego publikacją i powołując się na prawa osobiste autorskie autor utworu do którego wiedzie link może się sprzeciwić korzystaniu z utworu na danej stronie, na której znajduje się link. Ale czy taki sprzeciw na podstawie art. 78 ustawy o prawie autorskim zasługuje na uwzględnienei czy nie, to da się ocenić na podstawie konkretnego przypadku.

Warto tu także zwrócić uwagę na art. 25 ustawy o prawie autorskim, zgodnie z którym:

Art. 25. 1. Wolno rozpowszechniać w celach informacyjnych w prasie, radiu i telewizji:

1) już rozpowszechnione:

a) sprawozdania o aktualnych wydarzeniach,

b) aktualne artykuły na tematy polityczne, gospodarcze lub religijne, chyba że zostało wyraźnie zastrzeżone, że ich dalsze rozpowszechnianie jest zabronione,

c) aktualne wypowiedzi i fotografie reporterskie,

2) krótkie wyciągi ze sprawozdań i artykułów, o których mowa w pkt 1 lit. a) i b),

3) przeglądy publikacji i utworów rozpowszechnionych,

4) mowy wygłoszone na publicznych zebraniach i rozprawach; nie upoważnia to jednak do publikacji zbiorów mów jednej osoby,

5) krótkie streszczenia rozpowszechnionych utworów.

2. Za korzystanie z utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b) i c), twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.

3. Rozpowszechnianie utworów na podstawie ust. 1 jest dozwolone zarówno w oryginale, jak i w tłumaczeniu.

4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do publicznego udostępniania utworów w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym, z tym że jeżeli wypłata wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2, nie nastąpiła na podstawie umowy z uprawnionym, wynagrodzenie jest wypłacane za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Link, moim zdaniem należy potraktować jako krótki wyciąg ze sprawozdań i artykułów, na podstawie ust. 4 tego artykułu i to niezależnie, czy link ten jest klikalny, czy nieklikalny, bo nie ma żadnej różnicy, czy link jest klikalny bezpośrednio czy za pomocą klawiszy ctrl +C i ctrl+V. Natomiast co do kwestii tego, że informacje o sponsorach nie są widoczne po kliknięciu strony, na której znajduje się utwór, to już ewentualnie sponsorzy mogliby mieć roszczenie o nienależyte wykonanie umowy do podmiotu z którą zawarły umowę o sponsorowanie, oczywiście w zależności od postanowień umowy o sponsoring, a sponsorowany mógłby się bronić, że nie ponosi winy w takim nienależytym wykonaniu. (jakkolwiek chbya nie ma problemu, żeby w treści samego filmu umieścić adres strony, logo czy jakąkolwiek inną informację odsyłającą do podmiotu, który ma prawa autorskie majątkowe do danego utworu, więc ta obrona byłaby raczej dość słaba).

źródło?