Czekając na uzasadnienie wyroku w sprawie GBY.pl (jeśli p to q - rozważmy możliwości)

Czekamy na to uzasadnienie wyroku (por. Wyrok Sądu Okręgowego w sprawie GBY.pl - przegrana i "wygrana"), obiecano mi, że będę mógł je opublikować, jak się tylko ukaże. Jeśli w przypadku redaktora serwisu internetowego z Bytowa sąd mógł dojść do wniosku, że łamie on przepisy karne art. 45 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe, to - być może - również inne osoby naruszają te przepisy. Jeśli p to q (wynikanie, implikacja w logice). "Kto wydaje dziennik, lub czasopismo bez rejestracji albo zawieszone - podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności". Kto jeszcze ze znanych powszechnie osób popełnia występek przewidziany prawem prasowym? Czy Rzecznik Praw Obywatelskich wydaje dziennik lub czasopismo pod adresem rpo.gov.pl? Może Komendant Główny Policji, Premier albo Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji? Może Marszałkowie Sejmu RP, którzy prowadzą własne blogi?

Sąd Okręgowy w Słupsku uznał (sygn. VI Ka 409/07), że prowadzenie stron internetowych wymaga rejestracji. Prowadzenie bez rejestracji jest więc złamaniem ustawy - co wynika z rozstrzygnięcia (chociaż por. również Jeszcze raz: nie ma w Polsce ustawowego obowiązku rejestracji "prasy"). Sąd - co prawda - umorzył postępowanie przyznając, że w rozstrzyganej sprawie mieliśmy do czynienia z niską szkodliwość społeczną. To, co - zdaniem sądu - było działaniem o niskiej szkodliwości społecznej w przypadku dziennikarza z Bytowa, być może nie jest takim działaniem w przypadku osób pełniących funkcje publiczne? A jeśli tak, to czy uzasadnione jest złożenie doniesień o możliwości popełnienia przestępstwa przez niektórych funkcjonariuszy publicznych? Niektórzy z nich prowadzą nawet swoje blogi, nie tylko odpowiedzialni są za internetowe strony swoich urzędów (por. Czy "własne" serwisy internetowe administracji publicznej działają legalnie?).

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, prof. Lech Gardocki, stwierdził, że nie ma zamiaru zgłaszać do Sądu Okręgowego wniosku o zarejestrowanie strony Sądu Najwyższego: "...nie zamierzam się zwracać do warszawskiego Sądu Okręgowego o rejestrację strony internetowej Sądu Najwyższego, bo z przepisów ustawy taki obowiązek nie wynika". Być może w Słupsku wynika taki obowiązek, a biedny obywatel musi przecież brać pod uwagę ryzyko prawne wynikające z prawomocnych (w części - jak w tym przypadku) wyroków sądu w sprawach obywateli podobnie jak on postępujących...

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego nie ma zamiaru zgłaszać strony Sądu Najwyższego do rejestracji wbrew rozstrzygnięciu sądu w Słupsku. Czy zatem Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego dopuszcza się występku? Kto powinien to sprawdzić? Jak obywatele mają oceniać ryzyko prawne prowadzonej działalności, skoro otrzymują sprzeczne sygnały? Oczywiście Rzecznik Praw Obywatelskich mógłby dać jasny sygnał, że nie zgadza się z tezami słupskiego sądu (i gdy będziemy mieli uzasadnienie wyroku mógłby złożyć od niego kasację; podobnie mógłby postąpić Prokurator Generalny). Na razie jeszcze nie mamy uzasadnienia, ale można się zastanawiać nad tym, co może zrobić zwykły, niekwalifikowany podmiot (obywatel).

Zgodnie z art. 304. § 1. Kodeksu Postępowania Karnego: "Każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję. Przepis Art. 191 § 3 stosuje się odpowiednio". A jeszcze trzeba pamiętać, że instytucje państwowe i samorządowe są obowiązane, i to niezwłocznie, zawiadomić prokuratora lub Policję (oraz przedsięwziąć niezbędne czynności) jeśli w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu.

Oczywiście jest też mechanizm, który powinien uchronić system prawa przed obstrukcją wynikającą z nieuzasadnionego zawiadamiania organów ścigania o wyimaginowanych przestępstwach. Zgodnie z art. 238 kodeksu karnego: "kto zawiadamia o przestępstwie, lub o przestępstwie skarbowym organ powołany do ścigania wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2". Ale jeśli z wyroku sądu rozpatrującego apelację wynika, że mamy do czynienia z łamaniem przepisu karnego, to chyba obywatel w coś wierzyć musi?

Jeśli p to q.