Duma mnie rozpiera przy okazji Światowego Dnia Społeczeństwa Informacyjnego

Dziś przypada Światowy Dzień Społeczeństwa Informacyjnego. Z tej okazji, jak co roku, odbyła się w Sejmie RP Konferencja Okrągłego Stołu "Polska w drodze do społeczeństwa informacyjnego". W tym roku obchody organizowane sa pod hasłem "Kobiety i dziewczęta w ICT – Modele i wyzwania społeczne oraz przykłady działań", dlatego rozmawialiśmy m.in. o tym, czy internet ma płeć i o podobnych tematach. Ja zaś dziś jestem szczególnie dumnym obywatelem, ponieważ mogłem dziś na własne oczy zobaczyć, jak przygotowany przeze mnie kiedyś plan budynków Sejmu RP wita wszystkich odwiedzających główny hall Parlamentu.

O samym planie i o tym, jak to go uwalniałem do "domeny publicznej", chociaż system prawny tego nie przewiduje (a w istocie utwór mój będzie chroniony jeszcze przez 70 lat od mojej śmierci), można przeczytać w tekście Zrzeczenie się autorskich praw majątkowych? (por. również Od hobby przez Sejm do nauki w przeddzień święta publicznej domeny). Przygotowana przeze mnie grafika wektorowa wykorzystywana była na sejmowych stronach, ale dziś mogłem zobaczyć ją na miejscu bardzo ważnym: w głównym budynku Sejmu, w miejscu, w którym mija go codziennie setki osób - marszałków Sejmu, posłów, senatorów, gości. Każdy, kto zaczyna podróż po Sejmie może skorzystać z tego planu, który prezentuje się na sporym "infomacie", specjalnie w tym celu postawionym. Po drugiej stronie hallu głównego znajduje się szklana gablota z historycznymi laskami marszałkowskimi, więc dziś rozpiera mnie duma.

Przygotowany w 2006 roku plan, który widać na zdjęciu, dostępny jest też w Wikipedii - wraz z adnotacją: "Ja, właściciel praw autorskich do tej pracy, udostępniam ją jako własność publiczną. Dotyczy to całego świata". To nie jest tylko tak, że oczekuję 3 miliardów euro za bezprawne wykorzystanie przez Trybunał Konstytucyjny tekstu, którego do domeny publicznej nie uwolniłem (por. Czekam na trzy miliardy euro od Skarbu Państwa, albo odszkodowanie za wywłaszczenie z praw autorskich). Chciałbym móc również zgodnie z prawem uwalniać czasem do domeny publicznej niektóre swoje dzieła. Dla dobra publicznego, jeśli uznam to za słuszne. By móc czuć się tak, jak dziś: dumny i pożyteczny. Bardzo się cieszę, że ta moja praca pomaga się odnajdować sejmowym gościom.

Oto chwila satysfakcji z hakowania systemu.

PS
Oczywiście, gdybym teraz oświadczył, że plan zawiera wskazówki ukrycia przed laty pewnej "kapsuły czasu", to pewnie kilka osób mogłoby wpaść w panikę i nawet ktoś uznałby, że planu nie należy wykorzystywać.... Zatem może lepiej się nie przyznawać? ;)