Podyskutujmy o przekroczeniu uprawnień administracji publicznej w aktywności internetowej

Piotrze, urzędnicy czytają Twojego bloga - niepotrzebnie wpadną w popłoch ;-)

Czy ten artykuł oznacza, że zamierzasz zgłosić podejrzenia popełnienia przestępstwa do prokuratury?

że to kolejny, znamy mi przejaw rażącego braku kompetencji wielu "mądrzejszych od radia" urzędników, rozpisujesz się o tym, że "być może" nie znają wyżej wymiennych przepisów dość "dalekich" od "urzędowania", ja praktycznie za każdym razem w projektach natykam się na niestosowanie (w tym łamanie) takiego dokumentu jakim jest własna instrukcja kancelaryjna.

Zawsze mnie zastanawiało jak to się dzieje, że wielu urzędników nie zna przepisów regulujących bezpośrednio pracę która wykonuje....

czekam na precedensowy wyrok z puli jak w artykule...

--
Jarek Żeliński
http://jarek.zelinski.biz.pl

"Osiągnąłem to przez filozofię: że bez przymusu robię to, co inni robią tylko w strachu przed prawem." (Arystoteles)

Podstawa prawna i kompetencje

Czy wywieszenie przez urzędnika informacji na tablicy ogłoszeń urzędu gminy czy ogłoszenie jej w osiedlowym radiowęźle też winno być ukarane mocą art. 231 § 3 k.k. ? Bo akty takie będą obciążone podobnym „brakiem” podstawy prawnej jak poza bip-owy serwis internetowy urzędu.
Czy (tak tu propagowana) realizacja wszelakich API do zasobów administracji publicznej też winna się spotkać ze stosowną represją ? Bowiem z pewnością nie mieści się w ramach nakreślonych przez ustawę o informacji publicznej. Ja tylko pytam.

Ustawy, na podstawie których działa samorząd terytorialny, upstrzone są zapisami, które IMHO dają podstawy do prowadzenia serwisów innych niż BIP-y i które nie będą się mieścić w formule wyznaczonej przez ustawę o informacji publicznej.
To nie tylko, wspominana już w poprzednich postach, ustawa o samorządzie, która w zadaniach własnych gmin wymienia np: promocję gminy (a także prowadzenie polityki prorodzinnej czy wspierania i upowszechniania idei samorządowej).
Ale chociażby (przykład pierwszy z brzegu) ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. W Rozdziale 2 - "Zadania gmin" stanowi:
8) prowadzą działania informacyjne i edukacyjne w zakresie prawidłowego gospodarowania odpadami komunalnymi, w szczególności w zakresie selektywnego zbierania odpadów komunalnych;
9) udostępniają na stronie internetowej urzędu gminy oraz w sposób zwyczajowo przyjęty informacje o: (. . .)
BTW - dla wielu obecnych użytkowników sieci, komunikacja via Facebook może się okazać jedyną „zwyczajowo przyjętą”.

Serwisy społecznościowe

Zdaję sobie sprawę, że (zachłyśnięte modą na Facebooki czy Twittery) działy promocji urzędów wszelakich do niemożności nadużywają tej formy komunikacji, wlewają tam najczęściej morze bezwartościowej propagandy (zwanej obecnie pijarem). Nie jestem entuzjastą zaangażowania administracji publicznej w portalach społecznościowych, nie mam konta na Facebooku czy Twitterze - jako urzędnik winieniem jednak uwzględniać rzeczywistość. Portale społecznościowe realnie istnieją i są powszechnie wykorzystywanym sposobem komunikacji i wyszukiwania informacji. Gdyby przyszło mi więc prowadzenie szerszej akcji promocyjnej gminy, jakiś nakazanych ustawowo działań edukacyjnych czy informacyjnych nie powinienem ich ignorować (chyba że miała by to być symulacja realnego działanie przeprowadzona dla odfajkowania formalnego nakazu).
Jeśli wszystkie informacje, które zostaną w takim portalu umieszczone, zostaną także umieszczone w miejscu do którego dostąp nie będzie limitowany regulaminem konkretnego portalu, nie widzę zasadniczych zastrzeżeń.

Zaś co do prawomocności akceptacji regulaminu takiego portalu.
Jest mniej więcej taka sama jak np. prawomocność akceptacji licencji Firefoxa na urzędowym komputerze czy dzieła (np. grafiki) na licencji Creative Commons użytego w publikacji gminy.

Na pewno problemem są wszelakie ikony czy odwołania do portali społecznościowych widoczne na stronach prowadzonych przez administracją publiczną (i przy okazji szpiegujące na użytek owych portali użytkowników stron tejże), tak jak i wszelakie działania o charakterze reklamowym na urzędowych stronach. Nawet tutaj znajdzie się jednak trochę przypadków spornych w których neutralność, kłócić się będzie z użytecznością przekazu (można tu np. przywołać dyskutowaną tu niegdyś kwestię informacji o oprogramowaniu do odtwarzania plików pdf).

Przy okazji zachęcam do lektury Wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 2010 r., sygn. SK 52/08, w którym to wyroku TK uznał, że art. 231 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) jest zgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Polecam też uzasadnienie (całość ma 32 strony), w szczególności następujące fragmenty:

(...)
Przestępstwo przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków na szkodę interesu publicznego lub prywatnego przez funkcjonariusza publicznego tradycyjnie nosi nazwę nadużycia władzy lub przekroczenia uprawnień. Jest to klasyczne, najbardziej charakterystyczne przestępstwo funkcjonariuszy, które godzi w autorytet oraz zaufanie społeczne do reprezentowanych przez nich władz i instytucji, a także w konkretne interesy i dobra społeczne lub jednostkowe, zagrożone lub naruszone przestępnym zachowaniem.
(...)
W orzeczeniu z 19 czerwca 1992 r. sygn. U 6/92 (OTK ZU w 1992 r., poz. 13) Trybunał uznał, że demokratycznym państwie prawa każda forma naruszenia przez organ państwowy dobra osobistego musi łączyć się z możliwością kontroli zasadności działania organu państwowego...
(...)
8.1. W literaturze podkreśla się, że art. 231 obowiązującego k.k. w przeważającej mierze bazuje na treści art. 246 k.k. z 1969 r. Różnice między art. 231 k.k. z 1997 r. a jego poprzednikiem z 1969 r. sprowadzają się przede wszystkim do odmiennego ujęcia klauzuli subsydiarności oraz do odmiennego określenia zakresu podmiotowego tego przepisu wynikającego z innego niż w kodeksie karnym z 1969 r. zdefiniowania terminu „funkcjonariusz publiczny” (por. A. Barczak-Oplustil, Komentarz do art. 231 kodeksu karnego [w:] G. Bogdan i in., Kodeks karny. Część szczególna. Kraków 2006; O. Górniok [w:] Kodeks karny. Komentarz do części szczególnej. A. Wąsek (red.) Warszawa 2006). Podobny pogląd wyraził też SN w postanowieniu z 25 lutego 2003 r., sygn. akt WK 3/03, porównując treść przepisów penalizujących nadużycie władzy w k.k. z 1932 r., 1969 r. i 1997 r. stwierdził bowiem, iż:

„Kolejnym zmianom podlegały tylko pojęcia: w miejsce pojęcia «urzędnik», używane w Kodeksie karnym z 1932 r., Kodeksy karne z 1969 r. i z 1997 r. używają pojęcia «funkcjonariusz publiczny», w miejsce zaś zwrotu «przekraczając swą władzę» (k.k. z 1932 r.), Kodeks karny z 1969 r. używał zwrotu «przekraczając swe uprawnienia» a obecnie obowiązujący używa zwrotu «przekraczając swoje uprawnienia»; w obecnym brzmieniu art. 231 § 1 k.k. powtarza też sformułowanie zawarte w art. 286 § 1 k.k. z 1932 r. «na szkodę interesu publicznego lub prywatnego», podczas gdy kodeks karny z 1969 r. używał sformułowania «na szkodę dobra społecznego lub jednostki». Zmiany tych pojęć lub sformułowań nie naruszyły istoty konstrukcji omawianego przestępstwa, co pozwala na przyjęcie, że generalnie poglądy doktryny wypracowane na podstawie poprzednich regulacji nie straciły na aktualności. Dodać zaś wypada, że pozostają one w zgodzie z poglądami wypowiadanymi na gruncie obecnie obowiązującego przepisu”.

8.2. Trybunał zaznacza, że ustalając treść normy wyrażonej w art. 231 § 1 k.k., bierze pod uwagę jednak nie tylko literalne brzmienie przepisu, lecz również jego systemowe uwarunkowanie, przyjęte poglądy doktryny oraz ukształtowaną linię orzeczniczą (por. postanowienia TK: z 27 kwietnia 2004 r., sygn. P 16/03, OTK ZU nr 4/A/2004, poz. 36, s. 485 oraz z 15 maja 2007 r., sygn. P 13/06, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 57, s. 852). Szczególnie istotne znaczenie ma w tym zakresie orzecznictwo najwyższych instancji sądowniczych, gdyż jak stwierdził TK w wyroku z 3 października 2000 r., sygn. K 33/99 (OTK ZU nr 6/2000, poz. 188, pkt 2), przepis posiada taką treść, jaka została mu nadana w procesie stosowania prawa, zwłaszcza, jeśli takie rozumienie przepisu znalazło jednoznaczny i autorytatywny wyraz w judykaturze SN bądź NSA.

8.3. Zgodnie z klasycznym podziałem znamion czynu zabronionego analizę treści art. 231 § 1 k.k. należy dokonać pod kątem podmiotu czynu zabronionego, jego strony podmiotowej, przedmiotu ochrony oraz strony przedmiotowej.

8.3.1. W odniesieniu do podmiotu czynu zabronionego z art. 231 § 1 k.k. to z przepisu tego wynika, iż jest nim wyłącznie funkcjonariusz publiczny. Pojęcia tego nie wyjaśnia zaskarżony przepis k.k. Jest ono zdefiniowane w art. 115 § 13 tego kodeksu. Za funkcjonariusza publicznego może zostać uznana osoba, która należy do jednej z kategorii osób wskazanych w art. 115 § 13 k.k. (katalog zamknięty). W związku z tym uznać należy, że definicja legalna funkcjonariusza publicznego ma charakter pełny.

8.3.2. Strona podmiotowa czynu zabronionego z art. 231 § 1 k.k. obejmuje oba rodzaje umyślności (zamiar bezpośredni i wynikowy/ewentualny). Oznacza to, że sprawca czynu musi mieć świadomość, iż jego zachowanie narusza uprawnienia lub stanowi niewypełnienie obowiązków i że przez to działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Świadomość ta łączyć się może z chęcią działania na szkodę takiego interesu (zamiar bezpośredni) albo z godzeniem się na działania na szkodę lub spowodowanie szkody (zamiar ewentualny).

8.3.3. Przedmiotem ochrony czynu zabronionego z zaskarżonego przepisu jest przede wszystkim prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych i samorządu terytorialnego.

Trybunał stwierdza więc, że w zakresie określenia znamion dotyczących podmiotu, strony podmiotowej oraz przedmiotu ochrony art. 231 § 1 k.k. jest regulacją pełną.
(...)
W piśmiennictwie przyjmuje się, że pochodzenie obowiązku funkcjonariusza publicznego, uchybienie któremu jest warunkiem koniecznym wypełnienia znamion czynu zabronionego z art. 231 § 1 k.k. zależy od charakteru tego obowiązku.

Może on mieć charakter ogólny – wtedy obowiązek taki wynika z przepisu odnoszącego się najczęściej do wszystkich funkcjonariuszy publicznych bądź do funkcjonariuszy kilku kategorii; charakter szczególny – wtedy obowiązek taki wynika z przepisu odnoszącego się do określonej ich kategorii bądź; charakter indywidualny – wtedy obowiązek taki wynika z przepisu regulaminu, instrukcji lub z polecenia przełożonego wykonania określonej czynności (por. O. Górniok, Komentarz do art. 231 k.k. [w:] Kodeks karny. Komentarz, Gdańsk 2005, s. 85, 87; A. Barczak-Oplustil, Komentarz…, pkt 8).

Jak zaznacza A. Zoll, pewne obowiązki lub uprawnienia funkcjonariuszy publicznych wynikają z samej istoty urzędowania, z ogólnych zasad postępowania z określonym dobrem prawnym, opartych na wiedzy i doświadczeniu (Kodeks..., s. 778).

Istotne dla kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego z art. 231 k.k. jest wykazanie, iż podjęte przez sprawcę przekroczenie uprawnień, o którym mowa w tym przepisie nie wchodziło w zakres jego kompetencji oraz równoczesne wskazanie na powiązanie formalne lub merytoryczne z tymi kompetencjami (por. A. Barczak-Oplustil, Komentarz…, pkt 8). Przekroczenie takie może zachodzić tylko w dziedzinie tej działalności służbowej i obejmować tylko te czynności, które mają charakter służbowy i dotyczą osób lub dóbr, w stosunku do których sprawca występuje jako funkcjonariusz publiczny (O. Górniok, [w:] Kodeks..., s. 89). Z kolei niedopełnienie obowiązków obejmuje zarówno zaniechanie podjęcia nałożonego na funkcjonariusza publicznego obowiązku, jak i niewłaściwe jego wykonanie (por. A. Barczak-Oplustil, Komentarz…, pkt 7).

W wytyczanym w piśmiennictwie katalogu pozakodeksowych źródeł regulacji obowiązków i uprawnień funkcjonariuszy publicznych wskazuje się, że ich zakres dla konkretnego funkcjonariusza publicznego można ustalić na podstawie przepisów Konstytucji, ustaw, rozporządzeń, ale też aktów o charakterze prawa wewnętrznego (zarządzeń, uchwał, statutów, regulaminów, instrukcji urzędowania), jak również poleceń służbowych i ogólnych reguł postępowania z określonym dobrem prawnym (por. komentarz A. Zolla do art. 231 k.k. [w:] Kodeks karny. Część szczególna, Kraków 1999, s. 778-779; tenże, Przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego w świetle Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji, [w:] Ius et lex. Księga jubileuszowa prof. Andrzeja Kabata, red. S. Pikulski, B. Brzeziński, M. Goettel, A. Biegalski, Olsztyn 2004, s. 433; Zb. Kallaus, Przestępne…, s. 71).
(...)
9.4. W odniesieniu do zarzutów skarżącego i przedstawicieli doktryny tyczących się znamienia „nadużycia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków” Trybunał podziela stanowisko Prokuratora Generalnego, w zakresie, w jakim stwierdził on, że w kontekście możliwości ustalenia prawno-karnych konsekwencji swojego zachowania adresat normy wyrażonej w art. 231 § 1 k.k. ma wyjątkowo uprzywilejowaną pozycję.

Ta uprzywilejowana pozycja wynika po pierwsze stąd, że ustawowe znamię nadużycia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków dotyczy indywidualnych uprawnień i obowiązków konkretnego funkcjonariusza publicznego. Swoje uprawnienia i obowiązki musi on znać, aby móc je wykonywać. (por. Z. Kallaus, Przestępne…, s. 101). Po drugie, zakres kryminalizacji zaskarżonego art. 231 § 1 k.k. zawężają znamiona podmiotu i strony podmiotowej. Przestępstwo z art. 231 k.k. może bowiem popełnić tylko osoba podpadająca pod jedną z kategorii wymienionych w art. 115 § 13 k.k. Po trzecie, nadużycie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków musi być dokonane umyślnie – w zamiarze bezpośrednim bądź też ewentualnym. Jak stwierdza P. Kardas „Funkcjonariusz publiczny (…) musi obejmować swoją świadomością fakt przysługiwania mu kompetencji oraz jej zakresu, fakt aktualizacji obowiązku lub uprawnienia z niej wynikającego, i wreszcie fakt działania na szkodę interesu prywatnego przez przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków. Z powyższego wynika, iż zgodnie z treścią art. 9 § 1 k.k. sprawca popełnia przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. umyślnie tylko wtedy, gdy mając świadomość wyżej wskazanych okoliczności, chce przekroczyć uprawnienia lub nie dopełnić obowiązków, albo na to się godzi (P. Kardas, Odpowiedzialność za nadużycie władzy publicznej w przypadku niezawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, „Prokuratura i Prawo” nr 7-8/2007, teza 9).
(...)
9.7. Trybunał podkreśla, że funkcjonariusz publiczny ma pierwotny prawny obowiązek znajomości aktów określając jego uprawnienia i obowiązki. Na tym tle Trybunał zgadza się z przyjętą w literaturze przedmiotu i orzecznictwie SN interpretacją art. 231 k.k., że zakres uprawnień i obowiązków funkcjonariusza publicznego rekonstruowany z szeregu aktów o różnych charakterze (w tym aktów prawa wewnętrznego oraz poleceń służbowych czy też rozkazów) nie oznacza niezgodności normy dekodowanej z art. 231 k.k. z zasadą nullum crimen sine lege wyrażoną w art. 42 ust. 1 Konstytucji.

O przestępstwie z art. 231 § 1 k.k. można mówić – zgodnie z ogólną zasadą prawa karnego wyrażoną w art. 1 § 2 k.k. – jeśli stopień społecznej szkodliwości czynu jest większy niż „znikomy”. Stopień społecznej szkodliwości czynu w przypadku zachowania polegającego na nadużyciu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązków przez funkcjonariusza publicznego – rozgranicza bowiem odpowiedzialność karną za przestępstwo nadużycia władzy od odpowiedzialności służbowej i dyscyplinarnej. To ciężar gatunkowy czynu funkcjonariusza publicznego – oceniany według możliwych lub rzeczywistych następstw takiego czynu – decyduje o tym, czy za dany czyn funkcjonariusz publiczny poniesie odpowiedzialność karną, czy jedynie odpowiedzialność dyscyplinarną (por. O. Górniok, [w:] Kodeks ..., nb. 9 do art. 231 k.k., Z. Kallaus, Przestępne…, s. 93).
(...)
9.9. Z przywołanych przepisów ustawy o Policji wynika, że każdy policjant – jako stróż prawa – od początku swej służby musi być świadomy ciążących na nim obowiązków oraz przysługujących mu uprawnień. Ze względu na specyficzną funkcję swej służby – zarówno wymagany standard znajomości prawa – jak i jego przestrzegania – jest w przypadku policjanta szczególnie wysoki.

9.10. Ze stanu faktycznego, na gruncie którego zawisła przed Trybunałem rozpatrywana sprawa wynika, że właściwe organy wymiaru sprawiedliwości orzekły, iż skarżący nie dopełnił obowiązków i przekroczył uprawnienia przysługujące na podstawie aktów normatywnych o randze ustawy, przede wszystkim w wspomnianej ustawy o Policji, jak również ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego ( Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.)oraz ustawy w z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 196, poz. 1631, ze zm.). Stan faktyczny sprawy nie dotyczy więc naruszenia przez skarżącego obowiązków czy też uprawnień, których niedopełnienie – odpowiednio przekroczenie – rodzić może jedynie sankcje o charakterze dyscyplinarnym. Waga tych uprawnień i obowiązków, ich uregulowanie w ustawach oraz charakter służby policjanta jako „stróża prawa” potwierdzają więc tezę, że art. 231 § 1 k.k. jest stosowany (także na gruncie okoliczności faktycznych rozstrzyganej sprawy) jedynie w sytuacjach, w których doszło do istotnego dla porządku prawnego nadużycia władzy przez funkcjonariuszy publicznych.
(...)
9.12. Odrębnie Trybunał ustosunkowuje się do kwestii określoności drugiego elementu strony przedmiotowej przestępstwa nadużycia władzy, czyli „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego”. Należy zgodzić się ze stanowiskiem wyrażanym w piśmiennictwie, że znamię w postaci „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” jest w znacznym stopniu niedookreślone i ocenne. Słusznie jednak wskazuje w swoim stanowisku Marszałek Sejmu, że orzecznictwo SN oraz wypowiedzi doktryny spowodowały istotne doprecyzowanie tej frazy zaskarżonego przepisu.

W postanowieniu z 25 lutego 2003 r. (sygn. akt WK 3/03, OSNKW nr 5-6/2003, poz. 53) SN stwierdził, że:

„Dostrzegając określone różnice w zakresie terminologii, można przyjąć, że przestępstwo stypizowane w art. 231 § 1 k.k. pod względem istoty konstrukcji odpowiada przestępstwom przewidzianym dawniej w art. 286 § 1 k.k. z 1932 r. oraz art. 246 § 1 k.k. z 1969 r. Co do tego należy zatem potwierdzić aktualność wypracowanego od lat, jednolitego poglądu judykatury i doktryny, że samo przekroczenie przez funkcjonariusza publicznego (dawnej urzędnika) swoich uprawnień lub niedopełnienie ciążących na nim obowiązków służbowych nie stanowi przestępstwa stypizowanego w art. 231 § 1 k.k., gdyż dla jego bytu konieczne jest także działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Przestępstwo to musi być zawinione umyślnie, co oznacza, że funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem (bezpośrednim lub ewentualnym) zarówno przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków (w wyniku działania lub zaniechania), jak i »działanie« na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące to przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków”.

Trybunał Konstytucyjny podziela ten pogląd Sądu Najwyższego.
(...)
9.14. Operatywna oraz doktrynalna interpretacja pojęcia „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” definiuje je jako poważne i konkretne prawdopodobieństwo (niebezpieczeństwo) powstania szkody w chronionych dobrach społecznych lub dobrach jednostki. W doktrynie przyjmuje się, że interes oznacza pożytek, korzyść. Interes publiczny to interes ogółu obywateli, pewnych grup społecznych, interes zrzeszeń prawa publicznego, władz i urzędów państwowych i samorządowych (por. O. Górniok [w:] Kodeks…, s. 86). Interes publiczny lub prywatny w rozumieniu art. 231 § 1 k.k. musi być przy tym oparty na prawie materialnym (por. A. Zoll, Przekroczenie uprawnień…, s. 779-780). Z kolei szkoda rozumiana jest w orzecznictwie i literaturze karnistycznej szeroko. Podkreśla się bowiem, że nie musi to być szkoda materialna, lecz również niemajątkowa, np. moralna (por. A. Barczak-Opustil, op. cit., pkt 1; A. Marek, Komentarz ..., [w:] Komentarz, LEX 2007, wyd. IV, pkt 5; uchwała SN z 29 stycznia 2004 r., sygn. akt KZP 38/04, OSNKW nr 2/2004, poz. 14).

9.15. Jak wskazuje się w piśmiennictwie, dla wypełnienia analizowanego znamienia przestępstwa nadużycia władzy nie wystarczy stworzenie niedookreślonej, abstrakcyjnej możliwości spowodowania takiej szkody, polegającej np. na wywołaniu braku zaufania do danej instytucji, czy też obniżeniu powagi urzędu (por. O. Górniok, [w:] Kodeks…, nb. 7 do art. 231 k.k.; Z. Kallaus, Przestępne..., s. 89-91). Dodatkowo, aby stwierdzić, że funkcjonariusz publiczny naruszył art. 231 § 1 k.k., wymagane jest ustalenie istnienia związku przyczynowego między przekroczeniem uprawnień lub niedopełnieniem obowiązków a powstaniem zagrożenia dla chronionego prawem dobra publicznego czy prywatnego. Istnienia takiego związku nie można przy tym domniemywać.
(...)

--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination

Piotrze,

Dyskutowaliśmy o tym jakiś czas temu na FB i - przynajmniej dla mnie - sprawa jest prosta. To są działania organów władzy publicznej, ale nie o charakterze władczym. To znaczy, że nie wymagają wprost wyrażonej podstawy prawne w powszechnie obowiązujących przepisach prawa. Mogą sobie być aktywni w Internecie i nie potrzebują do tego przepisu.
Link to dyskusji tu: https://www.facebook.com/piotr.vagla.waglowski/posts/232288993520560

Pozdrawiam,

Paweł

To jest szczegółowe spojrzenie na szczególną manifestację ogólnego problemu: administracja państwowa ma kompetencje cyfrowe bardzo bliskie zeru, a to, co je od zera dzieli, to głównie korupcja.

Na pewno wybranie jednego serwisu społecznościowego i zaznaczanie na nim swej oficjalnej obecności łamie neutralność technologiczną, ale czy takie odgryzanie po kawałku ma szanse dokonać większej zmiany?

W samorządzie warszawskim zaczęto odcinać urzędników od Facebooka, ale na uwagę zasługuje moim zdaniem jeden fragment tekstu pt. Burmistrz odcina urzędnikom Facebooka. A co z Allegro? (wytłuszczenie moje):

Urzędnicy odcięcie przyjęli spokojnie. Sprzeciwiła się jedynie Mirella Żurawska, kierownik zespołu kultury, odpowiedzialna za organizację Święta Saskiej Kępy. Troska o efektywniejsze zagospodarowanie czasu pracy urzędników mogła bowiem zakończyć się zmarnowaniem organizowanego przez nią święta. W związku z niebezpieczeństwem, że mieszkańcy Saskiej Kępy, jeśli nie zostaną zawiadomieni o święcie na Facebooku, mogą pójść świętować do konkurencyjnej dzielnicy, zespół kultury wyjątkowo uzyskał dostęp do portalu.

W tekście Urzędnicy odcięci od Facebooka czytam:

[Z]arząd dzielnicy odblokuje Facebooka szefowej dzielnicowego Wydziału Kultury tak, by mogła dodawać wydarzenia organizowane przez urząd.

– Informacja o Święcie Saskiej Kępy pojawi się wkrótce – zapewnia Ewelina Buczyńska. – Czekamy, aż zostanie zatwierdzony oficjalny plakat i wtedy zamieścimy opis tego wydarzenia. Prawdopodobnie będzie to jeszcze w tym tygodniu.

Oczywiście mieszkańcy mogliby się dowiedzieć o święcie Saskiej Kępy z Biuletynu Informacji Publicznej. Podobnie, jak mogliby tam przeczytać kto i w jakim trybie zatwierdził "oficjalny plakat" i podjął inne decyzje w tej sprawie.

"Event" pod nazwą "Święto Saskiej Kępy" założyło na Facebooku już jakiś czas temu Stowarzyszenie Obywatelskie Saska Kępa. Stowarzyszenia (i obywatele) nie muszą się kierować wyartykułowaną w art 7 Konstytucji zasadą legalizmu/praworządności organów władzy publicznej, ponieważ nie są organami władzy publicznej. Właśnie o to chodzi. Obywatele powinni się dowiadywać o oficjalnych działaniach z oficjalnych źródeł, a sami mogliby - jeśli by chcieli - informować innych w wybrany przez siebie sposób. Nie trzeba wcale dawać dostępu do Facebooka pracownikom wydziału kultury.

--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination

chodzi o współpracę Urząd - Społeczność, organizacje itp. Rozumiem gdy pracownik urzędu odpowiedzialny za jakieś wydarzenie nawiązuje współpracę z gazetą lokalną, organizacją pozarządową czy portalem, ale nie rozumiem gdy urząd zaczyna konkurować z nimi, bo z reguły kończy się to albo porażką, albo ośmieszeniem albo łamaniem (naginaniem) prawa, a wszystkie trzy przypadki są szkodliwe (np. styczniowe usuwanie komentarzy o ACTA na tak zwanych stronach rządowych na FB).

Rozumiem także zapędy społecznikowskie niejednego urzędnika ale niestety przyjęcie tej roli (urzędnik państwowy) wymusza rezygnację z pewnych "działań" (urzędnicy publicznie nie mogą demonstrować żadnych preferencji politycznych czy nawet sympatii lokalnych, są wyłącznie władzą wykonawczą). Jak się to jakiemuś urzędnikowi nie podoba, wystarczy zrezygnować i samemu założyć np. organizację pozarządową.

--
Jarek Żeliński
http://jarek.zelinski.biz.pl

"Osiągnąłem to przez filozofię: że bez przymusu robię to, co inni robią tylko w strachu przed prawem." (Arystoteles)

Przekroczenie uprawnień/niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego (jak rozumiem - chodzi o 231 KK) - nieprawomocny wyrok: 1,5 roku w zawieszeniu na 4 lata + grzywna: Prezydent Opola skazany przez bielski Sąd Rejonowy. Tu nie chodzi o informatyzację, a o wyłudzenia, ale podstawa prawna jest ta sama.
--
[VaGla] Vigilant Android Generated for Logical Assassination