Co nas nie zabije, to nas wzmocni

Po uruchomieniu "elektronicznej skrzynki podawczej" oraz po ogłoszeniu rozporządzenia dotyczącego elektronicznego publikowania aktów prawnych podjąłem medytacje. Być może i faktycznie jest ze mną coś nie tak (żona! muszę sobie znaleźć żonę, którą mnie "wyprostuje"), ale nie ja jestem tu główną przyczyną stanu rzeczy. W jednym z linkowanych tekstów przedstawiłem trzy możliwe postawy wobec absurdów wdrażania w Polsce "społeczeństwa informacyjnego". Myślę dziś, że możliwy jest mix tych postaw. W każdym razie - nie można się poddawać, nie można dać zwyciężyć beznadziei i bezsile. Tylko może z większym dystansem i ze świadomością ograniczeń inercyjnych systemu.

Dlatego mogę się śmiać z przygotowywanego za 26 mln zł (z czego 19 mln zł ze środków unijnych) systemu e-Puap, ale przecież nie mogę wymazać z głowy faktu, że on powstaje. Mogę za to zapytać czyj podpis znajduje się pod protokołem odbioru tych prac, które już zostały zakończone. Odpowiedź na takie proste pytanie musi być również prosta. Kto podpisał protokół odbioru prac, jeśli taki protokół został podpisany (ciekawe jest też: kiedy został podpisany, jeśli został, czy przeprowadzono testy, wedle jakich metod działania, etc.)?

Można pytać o rozporządzenie, ale bez zbytniej emocji, po prostu, po ludzku: kto przygotowywał projekt, w jakich okolicznościach on powstawał, etc...

Proste pytania, zmierzające do uzyskania prostych odpowiedzi (czasem bezskutecznie, bo przecież i tak może być; wówczas można pytać, czemu nie ma odpowiedzi), ale nie wolno wpaść w apatię, depresję. Jeśli ma się rozwijać społeczeństwo obywatelskie, to nie trzeba do jakiegoś (nieokreślonego wszak bliżej) celu biec na złamanie karku. Można spacerkiem, podziwiając piękno abstrakcyjnych sytuacji, które mija się po drodze. Nie nerwowo. Wdech, wydech.

Świat jest piękny.

Mam nadzieję, że od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji dowiem się, w jaki sposób na stronie głównej Biuletynu Informacji Publicznej mógłbym zareklamować - podobnie jak teraz Google, swój serwis. Czyż to nie cudowna perspektywa? Taką wiedzę można też sprzedawać.

Na ilustracji: cztery przystanki autobusowe w Nowym Targu.