W amerykańskiej branży muzycznej kłócą się o centy

Wybiła dwunasta i zdejmujemy maski. W USA branża muzyczna, a ściślej wydawcy zrzeszeni w RIAA (Recording Industry Association of America) skierowali wniosek do the Copyright Royalty Board w sprawie zmodyfikowania stawek podziału pieniędzy między wydawców a autorów z tytułu tzw. "mechanical royalty". To taki twór, o którym Wikipedia pisze: "The United States treatment of mechanical royalties is in sharp contrast to international practice". Właśnie zaczęli się kłócić o kasę, a powodem jest to, że "autorzy zaczęli zarabiać z innych niż do tej pory źródeł", więc wydawcy chcą zmniejszenia wypłacanych autorom wynagrodzeń. Artyści muszą dostać mniej, bo w przeciwnym wypadku zachwieją się modele biznesowe w branży.

Aktualny model naliczania tych opłat w USA można znaleźć w Wikipedii: Mechanical Royalties. Chodzi o to, że gdy dana piosenka zostanie raz nagrana i wydana, to w amerykańskim modelu inni wydawcy (producenci fonogramów) mogą taką piosenkę również wykorzystać i publikować (stąd się właśnie biorą "covery", ale to nie dotyczy tylko coverów), ale muszą zapłacić zarówno pierwszemu wydawcy, jak i autorowi (kompozytorowi), stosowne wynagrodzenie. Wynagrodzenie to obliczane jest na podstawie tabel i począwszy od 1998 roku stopniowo wynagrodzenie dla twórców (w tym - kompozytorów) oraz producentów było zwiększane (od 7,10 centów za piosenkę lub 1,35 centa za minutę w 1998 roku do 9,10 centów za piosenkę lub 1,75 centa za minutę - okres do końca 2007 roku). Do tego dochodzą jeszcze przeróżne modele umów. I może się na przykład okazać, że kompozytor jest koproducentem i wówczas zamiast klasycznego podziału opłat z tytułu "mechanical royalties" (50-50) otrzymuje dodatkowe 25% (więc podział wynosi 75% dla kompozytora (autora) i 25% dla wydawcy). Ten model jest bardziej skomplikowany i zachęcam do sięgnięcia do opracowań dotyczących tego tematu.

Obok dotychczasowych "pośredników" (wydawców) pojawiły się "nowe media". Takie dzwonki do telefonów komórkowych to też takie covery i nagle się okazuje, że autorzy (kompozytorzy) zaczęli dostawać pieniądze z tytułu dystrybucji takich utworów w internecie. Ale nie jest tak kolorowo - zarówno wydawcy tradycyjni jak i firmy z obszaru nowych mediów (np. portale, etc) chciałyby płacić autorom (kompozytorom) mniej.

Przyszedł czas na ustalenie stawek opłat na kolejny okres i toczy się bitwa o kasę.

Dziennik Internautów w tekście RIAA chce zabrać artystom i dać wytwórniom (który stanowi omówienie artykułu Sides chosen in royalty tussle opublikowanego w The Hollywood Reporter) pisze:

Swój wniosek uzasadnia tym, że wytwórnie od dłuższego czasu tracą z powodu malejącej sprzedaży płyt i wymiany plików w internecie. Tymczasem - zdaniem RIAA - twórcy w rzeczywistości podnieśli swoje przychody dostając pieniądze z nowych źródeł np. ze sprzedaży dzwonków komórkowych.

Z drugiej strony firmy z branży "nowych mediów" twierdzą, że za publikowanie "strumieni" w internecie nie powinna być naliczana żadna opłata licencyjna z tytułu "mechanical royalty", bo to raczej publiczne wykonanie (a więc tu opłaty powinny ograniczać się do tych, które wynikają z performance license).

Kłócą się o kasę i jest to bardzo ważna kłótnia, bo próba opisania modelu podziału pieniędzy pokazuje jak skomplikowany to jest model. A przecież do tego dochodzą przeróżne porozumienia międzynarodowe, podziały pieniędzy między wydawców w poszczególnych krajach, opłaty licencyjne z tytułu reprografii, druku (partytura może być przecież wydrukowana), opłaty za wykorzystanie utworów w innych utworach (np. w filmie - synch royalties), etc...

A obok tego wszystkiego rośnie sobie spokojnie grupa twórców, którzy nie mają umów z pośrednikami, w których imieniu nie walczą o kasę żadne organizacje, których nazywa się "userami" i - jak chciałoby wielu - nie tworzą, a generują content. A content is king (podobno).