Policja zabezpieczyła megaserwery

Ciekawe, jakiego typu były to pre-release'y? Może były jakieś niedorobione? Albo były to pre-release'y typu: ktoś uważa, że Anglicy to ludzie, więc udostępni im to w marcu, Francuzi to podludzie, więc udostępni im to samo w lipcu, a Polacy to śmiecie, więc będą musieli poczekać do grudnia następnego roku. A tymczasem ktoś to udostępnia wszystkim już w marcu. A może były to pre-release'y typu: Nie wypuszczę tego na rynek teraz, bo w lipcu zejdzie lepiej, a ktoś inny zrobił to szybciej, bo wie, że prawdziwi fani nie lubią czekać? A może w końcu proces wrzucenia czegoś na rynek przez tak zwany przemysł muzyczny jest tak nieefektywny, że każdy, kto dysponuje sprzętem za kilkanaście tysięcy złotych oraz ma wykupione łącze internetowe za kilkaset zł/mc jest w stanie wydawać albumy szybciej?

Ech... nie chce usprawiedliwiać piractwa, bo to niefajnie, że ktoś zgarnia pieniądze za dystrybucje dóbr (bo zapewne jakieś profity z tego były) nie płacąc nic wytwórcy tych dóbr. Jednakże jak widzę, w jak wielkim stopniu prawo obdarowuje przywilejami pewną niewielką grupę ludzi, to wzbiera we mnie zazdrość. W branży, w której działam fakt, że ktoś coś wypuszcza na rynek przed konkurencją po to, żeby spić śmietankę jest rzeczą tak normalną, że nikt nie pisze z tego powodu artykułów. W każdej innej branży, za wyjątkiem branży praw autorskich jest chyba podobnie. Ech... też chciałbym mieć tak dobrze...

Myślę, że ten przepis odnosi się do czegoś innego - mogę nieodpłatnie korzystać z utworu zamieszczonego przez kogoś, np. zespół publikuje płytę demo w internecie, a ja nagrywam ją koledze na CD i mu ją daruję. Gdybym ją temu koledze sprzedał, to byłoby przestępstwo.

Mnie natomiast chodzi o coś zgoła innego - grupa znajomych za wspólną kasę nabywa nośniki. No ale jeśli jeden z nich fizycznie pójdzie i kupi za własne pieniądze, to wypadałoby, żeby reszta zapłaciła mu potem ile trzeba - tak jakby się wcześniej zrzucili - i nośnik staje się wtedy własnością wspólną.

Wystarczy wyobrazić sobie dwie proste sytuacje. Pierwsza: jest nas pięć osób. Każdy daje do puli 10zł i za tę kasę kupujemy płytę. Każdy z nas jest przez to właścicielem i umawiamy się, że płyta będzie krążyć między nami systemem "karuzelowym" - co tydzień kto inny ma ją u siebie. Jednak Zbyszkowi może nie zależeć na tym, żeby przez tydzień stała mu na półce i woli, żeby Wojtek, u którego ta płyta aktualnie jest, zgrał mu ją i przesłał przez internet.
Druga sytuacja: Staszek poszedł kupić płytę za 50zł z myślą o całej naszej paczce. Po spotkaniu z pozostałymi dostał od każdego 10zł tytułem zwrotu kosztów. Następnie sytuacja wygląda jak wyżej, czyli każdy z nas jest współwłaścicielem płyty.

Mam nadzieję, że trochę rozjaśniłem o co mi chodzi.

Oczywiście zawsze Staszek może powiedzieć, że chce płytę zachować dla siebie i nie chce zwrotu, ale ponieważ jesteśmy jego kumplami, to zgra ją na kompa i użyczy za pośrednictwem internetu (np. udostępni na prywatnym serwerze FTP, który jest dostępny tylko dla jego bliskich znajomych). Równie dobrze mógłby ją skopiować na CD-R i wypożyczyć, ale po co wydawać niepotrzebnie kasę na zbędny nośnik?

Jak na razie chyba w żadnym miejscu sprawy nie wykroczyły poza dozwolony użytek?

Pomijam już takie kwestie, że prawo powinno działać na korzyść społeczeństwa, a nie wąskiej grupy ludzi, którzy próbują jedną łopatą zatrzymać lawinę postępu technologicznego. Kanadyjczycy dali ostatnio dobry przykład rozsądku.

Coś jak sprawa rzecznika CBA? Ja z kolei odczytuję w znaczeniu, "wolno korzystać nie płacąc TWÓRCY". Bez wnikania, w to czy znajomy da za czynność skopiowania 1 zł, czy nie da. Słowo "nieodpłatnie" - dodatkowe zabezpieczenie, aby nikt nie mógł twierdzić, że i owszem - można korzystać z już rozpowszechnionego bez zezwolenia, ale i tak trzeba zapłacić jeszcze za to...

Inaczej powstaje problem - a co jeśli komuś zapłacę cenę płytki którą nagrał, albo nawet oddam czystą płytkę? Umawiamy się, że płytkę dałem w ramach darowizny, a utwór dostałem w ramach dozwolonego użytku osobistego? Bo inaczej przestępstwo... O kurde, muszę zadzwonić do kilkunastu znajomych i naświetlić sprawę, bo a nóż za parę lat ktoś mnie załatwi tak jak tamtego rzecznika...

Just, rzuć okiem na mój wcześniejszy komentarz na temat odpłatności dozwolonego użytku.

W skrócie - skoro prawo wyraźnie dopuszcza możliwość pobierania opłat za kserowanie do własnego użytku, a także sprzedawanie sprzętu i nośników służących dozwolonemu użytkowi, to równie logiczne jest, że mogę zwrócić koledze co najmniej koszt płyty CD, którą kupił, żeby skopiować dla mnie film (bo dzieje się to w ramach dozwolonego użytku). Koszt, a może też jakąś marżę?

Myślę, że jeżeli zaczniemy dłużej zastanawiać się nad stosunkiem art. 23 oraz art. 20 i 20^1 to albo dojdziemy do wniosku, że można spokojnie zarabiać na dozwolonym użytku (a twórcy nie są tu w żaden sposób poszkodowani, bo przecież z tego tytułu przysługują im opłaty od czystych nośników itp.), albo przyznamy, że nakładanie opłat za dozwolony użytek, czyli czynności poza monopolem autorskim to jakaś wewnętrzna sprzeczność.

Czy kupując licencję (myślę w tym przypadku o oprogramowaniu ale można zapytać podobnie w odniesieniu do muzyki i innych utworów) mogę zostać ograniczony w zakresie odsprzedaży tej licencji? Jeden z producentów urządzeń IT sprzedaje urządzenia z oprogramowaniem (bez którego wspomniane urządzenia by nie działały). Wszystko jest w porządku, do czasu gdy nie zmienia się właściciel sprzętu. Według producenta nowy właściciel musi kupić ponownie oprogramowanie.

Zastanawiam się na ile takie ograniczenia (brak możliwości zbycia praw do zakupionego oprogramowania, ale także muzyki) mieści się w swobodzie zawierania umów.

No to te kilka złotych wpisowego nie będzie opłatą za udzielenie dostępu, zrzutka na płyty czy też łapówka za dołączenie do listy znajomych, ale po prostu opłata manipulacyjna za rozpatrzenie wniosku - przecież wszyscy tak robią ;)