Nie martw się Jarku o mnie

Marszałek Sejmu Ludwik Dorn ogłosił, że trzeba nieco podzielić brać dziennikarską w Sejmie, bo zadają mu pytania o patriotyzm. Tak może się zaczynać zdanie w blogu, od którego nikt nie oczekuje rzetelności (bo to przecież manipulacja z tym patriotyzmem bez wyjaśnienia). Ja pragnę przypomnieć, że w Sejmie dziennikarze już są podzieleni i niektórzy mogą wejść w kulisy alias kuluary, a inni nie mogą. Pewnie podział będzie jeszcze większy, ale od tego się jest dziennikarzem, żeby dziennikarzować, a od tego się jest Marszałkiem Sejmu, żeby marszałkować. No, chyba że przestaną wpuszczać do Hawełki.

Tygodnik Wprost cytuje Marszałka: "Będzie podział na grupy. Tak jak w Rzymie: patrycjusze, ekwici i plebejusze. W zależności od rodzaju akredytacji każda z tych grup miałaby inne uprawnienia, jeśli chodzi o dostęp do polityków i możliwość poruszania się po Sejmie - zapowiada Dorn".

No i dobrze. Marszałek jest od tego, żeby wprowadzać i utrzymywać porządek w Sejmie. Dziennikarze są od tego, by zadawać pytania, zbierać materiał, realizować ważną misję społeczną, itp. Jarek Lipszyc w swoim blogu martwi się, że mnie teraz do Sejmu nie będą wpuszczać, chociaż przesadził trochę pisząc:

Jednym z najważniejszych dziennikarzy pracujących w Sejmie jest Piotr Waglowski z serwisu prawo.vagla.pl. Zajmuje się on na bieżąco raportowaniem postępów prac w kluczowych dla rozwoju społeczeństwa informacyjnego komisjach. I zazwyczaj jest tam jedynym przedstawicielem mediów, bo media tradycyjne rzadko kiedy rozumieją skutki i zasięg zmian w prawie autorskim czy telekomunikacyjnym. Czasem zaś rozumieją bardzo dobrze, ale dotyczy to sytuacji, kiedy są żywotnie zainteresowane pewnymi zmianami, i w obradach komisji uczestniczą jako strona.

To, czego się boję, to sytuacji w której w sejmie pracować będą mogli Krzysztof Leski czy Monika Olejnik, ale już nie Piotr Waglowski.

Czuję się zmieszany, ale przyznam też, że to bardzo miłe, gdy poeta - filar neolingwizmu (tak o Jarku Lipszycu piszą krytycy) w jednym zdaniu wymienia moje nazwisko z nazwiskiem p. Moniki Olejnik czy p. Krzysztofa Leskiego i wszystko to jeszcze w kontekście dziennikarstwa.

Co do dziennikarzy w Sejmie - przypuszczam, że obawy Jarka są przedwczesne. Podziały były i będą (i to podziały formalne, wraz z różnicami na kartach prasowych upoważniających do wejścia w różne miejsca). Nie sądzę, by jeszcze bardziej można było ograniczyć takich jak ja, którzy nikogo o nic nie pytają, a tylko śledzą prace w konkretnych obszarach, a następnie dzielą się zgromadzonymi informacjami z czytelnikami. Tacy jak ja są mało kłopotliwi (chociaż miałem pewne obawy na początku; por. Czy wielopłaszczyznowa samorealizacja jest legalna?). Nie muszą mieć codziennie nagranego materiału (wszystko jedno o czym, byle 5 minut), walczyć o dostęp do wianuszka wokół polityka cedzącego informację, gubić buty w tłumie wokół premiera (por. Kolenda-Zaleska została poturbowana w Sejmie). Każdy rodzaj relacji z miejsca, w którym ucierają się zasady działania państwa (por. dział legislacja w serwisie) jest przydatny społecznie, niektóre wymagają poświęceń i przygotowania większego niż inne...

Nie każdy ma prawo wejść do okalających salę plenarną kuluarów. A i nie każdy musi tam wchodzić - tak sądzę (ja nie mam takiej potrzeby, a do Hawełki na obiad mogę się przebić też podziemiami - nie mam z tym problemu). Mnie wystarczy sobie przykucnąć cichutko w sali obrad komisji kultury i środków przekazu, albo w komisji infrastruktury i wysłuchać toczącej się dyskusji nad kolejną ustawą (przy okazji wszystko nagrywając).

Problem zatem pojawi się, gdy utrudniany będzie udział prasy w obradach komisji i podkomisji. Bo wtedy nie wyczytacie Państwo z poprawionych i zredagowanych stenogramów prawdziwego przebiegu posiedzenia (nota bene - do tej pory nie ma na stronach Sejmu RP stenogramu z publicznego wysłuchania w sprawie noweli prawa autorskiego - por. Kilka luźnych zdań po publicznym wysłuchaniu).

Nie sądzę jednak, by do tego doszło.

A więc nie martw się Jarku, gdyż Marszałek Dorn powiedział również: "Jest grupa profesjonalistów, którzy rzeczywiście interesują się pracami Sejmu, i im tę pracę trzeba ułatwić". I ja sobie myślę, że to było właśnie o takich jak ja. Zobaczymy.

Ostatecznie może być i tak, jak na powyższej fotografii: nikogo przed kamerą, nikogo za kamerą. Ale przecież niektórym politykom potrzebni są dziennikarze, a niektórym dziennikarzom politycy. Nie można jednak uogólniać.

A miałem zamiast Sejmu widzianego zza krat w charakterze ilustracji wkleić rodzinnego Jastrzębca, ale pomyślałem, że nie ma się co o tych plebejuszy obrażać.