Usługi społeczeństwa informacyjnego - wyrok Trybunału Sprawiedliwości

Niedawno Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydał wyrok z dnia 2 czerwca 2005 r w sprawie C-89/04, dotyczący zakresu stosowania dyrektywy 89/552/EWG (Art. 1 lit. a) – Usługi telewizyjne) oraz dyrektywy 98/34/WE (Art. 1 pkt 2 – Usługi społeczeństwa informacyjnego).

Wniosek złożyła spółka Mediakabel BV, a chodziło o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej [nadawczej] (Dz.U. L 298, str. 23), zmienionej dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r. (Dz.U. L 202, str. 60, zwanej dalej „dyrektywą 89/552”) oraz art. 1 pkt 2 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204, str. 37), zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. (Dz.U. L 217, str. 18, zwanej dalej „dyrektywą 98/34”).

Określając ramy prawne Trybunał stwierdził, że Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywa o handlu elektronicznym”) (Dz.U. L 178, str. 1) określa wspólnotowe ramy prawne dla usług społeczeństwa informacyjnego. Zgodnie z art. 2 lit. a) tej dyrektywy pojęcie „usług społeczeństwa informacyjnego” oznacza „usługi w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 98/34/WE zmienionej dyrektywą 98/48/WE”. Zgodnie z zaś osiemnastym motywem, zdanie szóste i siódme dyrektywy o handlu elektronicznym: „Transmisje telewizyjne [usługi telewizyjne] w rozumieniu dyrektywy 89/552/EWG oraz transmisje radiowe [nadawanie radiowe] nie są usługami społeczeństwa informacyjnego, ponieważ nie są one świadczone na indywidualne żądanie; natomiast usługi przekazywane punkt-punkt, takie jak usługi wideo na żądanie lub przekazywanie informacji handlowych pocztą elektroniczną stanowią usługi społeczeństwa informacyjnego”.

Z powyższego wynika wniosek, że jeśli usługi są świadczone na indywidualne żądanie, jeśli usługa przekazywana jest punkt do punktu, oraz gdy dotyczy np. świadczenia usługi dostarczania wideo na żądanie - wówczas będziemy mieli do czynienia z usługami społeczeństwa informacyjnego (a tym samym - jak się wydaje - w polskim systemie prawa należy do nich stosować postanowienia ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, która stanowi implementację ww. dyrektywy na grunt polski).

sprawia C-89/04