Z perspektywy tygodnia nadal jestem pod wrażeniem organizacji MediaTORÓW

Minął tydzień od wizyty w Krakowie. Spotkało mnie tam wyróżnienie. W plebiscycie MediaTORY zostałem wyróżniony w kategorii ReformaTOR. Oczywiście sama nominacja była w tym plebiscycie wyróżnieniem. W końcu to plebiscyt, w którym do głosowania uprawnionych było w tym roku "blisko 10 tysięcy studentów z 19 uczelni w Polsce". Otrzymałem wyróżnienie za materiały w niniejszym serwisie, "które zmieniają rzeczywistość z dobrym skutkiem". Spotkało mnie to akurat teraz, gdy - po opublikowaniu dziesięciu tysięcy tekstów - zastanawiam się "co dalej?". No ale nie o tym dziś będę pisał. Po pierwsze - pomyślałem sobie, że to dobry pomysł, by poczekać z opublikowaniem tego tekstu tydzień od wydarzenia. Dookoła jest taka masa zdarzeń, informacja goni informację, wszystko zlewa się niczym krajobraz za oknem szybko pędzącego pociągu. Tygodniowa perspektywa robi różnicę (może to jest pomysł na dalsze działanie: mniej, ale z większym dystansem?). Po drugie - to organizatorom tego plebiscytu należą się ukłony. Nie tylko p. Ewelinie Bochenek, Koordynatorowi Głównemu Plebiscytu MediaTory, ale całej załodze.

MediaTORY to przede wszystkim poligon dziennikarski. Reżyseria przedsięwzięcia, przeprowadzanie wywiadów z laureatami - zarówno na scenie, jak i poza nią (z samym mikrofonem, ale i z kamerą). Takie wywiady trzeba wcześniej przygotować, nie tylko je przeprowadzić. Do tego dochodzą ćwiczenia fotograficzne (każdy z laureatów pozował do albumu). Warsztat dziennikarski to też przygotowanie strony internetowej, a tam relacji wideo, tekstów prasowych, tu również należy odnotować przygotowanie i wysłanie informacji prasowych do innych mediów. A przecież taka impreza to również ćwiczenia konferansjerskie, pilnowanie światła, nagłośnienia, oprawy muzycznej, przygotowanie dżingli, animacji trójwymiarowych...

Ks. Adam Boniecki w rozmowie towarzyszącej wręczaniu Mu statuetki AuTORytet - za rzetelność, profesjonalizm i najwyższe standardy.

MediaTORY to też poligon logistyczny. Bo oto trzeba zorganizować galę na 1200 osób, skoordynować głosowania w uczelniach, trzeba załatwić sprzęt nagłośnieniowy, przeprowadzić szereg prób scenicznych, zorganizować noclegi, imprezy towarzyszące (ktoś musiał załatwić catering, wino, napoje, ale było też epickie afterparty!), zamówić statuetki, dopilnować kwiatów, dogadać się z muzykami, sprawić, by na scenie pojawiła się sławna czerwona kanapa, trzeba było współpracować ze sponsorami, z władzami uczelni... Od momentu, gdy dowiedziałem się o nominacji, byłem pilnie pilotowany przez organizatorów. A przecież nie mnie jednego pilotowano, a wszystkich nominowanych. Nominacji było w tym roku 39, z czego niektóre były nominacjami zbiorowymi. To wszystko wymagało gigantycznego nakładu pracy.

Zdjęcie przedstawia 1/3 Auditorium Maximum UJ, a aula była pełna. To gigantyczne przedsięwzięcie.

Tak. Myślę sobie, że MediaTORY to genialny pomysł na zdobywanie doświadczenia. Oglądając Plebiscyt oczami nominowanego (a potem wyróżnionego) uważam, że całość wypadła niezwykle profesjonalnie. Cieszę się, że mogłem być częścią tego wydarzenia. Za to właśnie dziękuję wszystkim osobom, które współtworzyły to przedsięwzięcie.

Laureaci Plebiscytu MediaTory – Studenckie Nagrody Dziennikarskie w roku 2013:

• AuTORytet: ks. Adam Boniecki
• NawigaTOR: Michał Krzymowski
• TORpeda: Tomasz Skory
• DetonaTOR: Mariusz Szczygieł
• AkumulaTOR: Filip Chajzer
• ObserwaTOR: Agata Grzybowska i Wojciech Karpieszuk
• ProwokaTOR: dziennikarze, którzy odeszli z Uważam Rze
• InicjaTOR: program Wszystko o Kulturze
• ReformaTOR: Piotr Vagla Waglowski

Warto było poczekać tydzień, by móc podlinkować do opublikowanego już materiału telewizyjnego:

Relacja z Gali Plebiscytu MediaTORY Krakowskiej Telewizji Internetowej

PS
Tygodniowa perspektywa "robi różnicę". Na przykład zastanawiam się, jak to możliwe, że przy "blisko 10 tysiącach uprawnionych do głosu" w Plebiscycie oddano - jak widzę w infografice - 15 tysięcy głosów... Na pewno da się to jakoś logicznie wytłumaczyć, a ja nie powinienem tego tematu drążyć, bo wyjechałem z Krakowa ze statuetką i teraz już nikomu jej nie oddam.

PPS
Miałem się wytłumaczyć z wilka... Po pierwsze - w zeszłym roku na Gali MediaTORY pojawił się red. Jerzy Jurecki przebrany za Chewbaccę z „Gwiezdnych wojen”. Jadąc do Krakowa nie liczyłem na statuetkę, a na dobrą zabawę, dlatego pomyślałem, że to dobry pomysł, by pojawić się tam w futrze z "wilka" (ów "wilk" w poprzednim życiu był pewnie kilkoma butelkami po napojach gazowanych, które za dobre życie otrzymały drugą, futrzaną szansę). Po drugie - jednym z nominowanych był red. Filip Chajzer, który nie tak dawno wywołał spore zamieszanie w środowisku "blogerów modowych", zadając im pytania o kolekcje wymyślonych projektantów. Mój wilk zatem miał nawiązywać do kolekcji Szlezwig-Holsztyn (w okolicy Holsztynu, jak przypuszczam, mieszkali moi przodkowie w IX wieku). Wreszcie futro to symbolizować miało moją "barbarzyńską" rolę w plebiscycie, co by nie mówić - dziennikarskim. Nie uważam się za dziennikarza, piszę w sposób mało zrozumiały, teksty są za długie, mało przyswajalne. Barbarzyńca to określenie ukute ponoć w starożytnej Grecji i oznaczało cudzoziemców, którzy mówią "bar-bar", czyli wydają bezsensowne, niezrozumiałe dźwięki. Pomyślałem, że "futro z wilka" będzie dobrym pomysłem na Galę. Sam je sobie uszyłem.