Co czyni "eksperta", czyli skali oszustw internetowych można szukać w fusach

Życie Warszawy w sporym tekście opisało niedawno przypadek ataku na internetowe konta bankowe w Inteligo (19 grudnia - pierwsza strona wydania obok). Wiele takich przypadków zebrałem już w odrębnym dziale serwisu, zatytułowanym phishing. Ludzie stosują coraz bardziej wyrafinowane metody, by wydobyć od innych ludzi kasę. Banki generalnie nie chcą ujawniać informacji na temat przestępczości przeciwko zgromadzonym na rachunkach środkom. Wiadomo, o co chodzi: jeśli media podchwycą, że jest coś "nie tak" z bezpieczeństwem, to klienci może pójdą do konkurencji (gdzie - nota bene - nie jest lepiej). W artykule ŻW ukazała się moja wypowiedź, która przebija tą, puszczoną kiedyś w "głównych" Wiadomościach (a puścili wtedy jedynie zadnie: "W społeczeństwie informacyjnym informacja ma wartość ekonomiczną")...

Bezpieczeństwo banków to jedno, a rozsądek klientów to drugie. Jak ktoś nie pilnuje informacji na temat tego, jak wejść na jego konto i wyciągnąć pieniądze, to sam jest sobie winień (czy tak? por. Allegro: przewał "na ogłoszenie o pracę"). Inna sprawa, że banki nie spieszą się z wdrażaniem kolejnych mechanizmów ochrony. Od czasu do czasu jakieś firmy doradcze promują się w raportach albo różne instytucje próbują wykazać, że ich budżety są uzasadnione lub zbyt małe (por. Amerykański raport na temat przestępczości online, ale co z niego wynika?). Dopiero jak jakiś sposób przeprowadzenia fraudu stanie się odpowiednio "popularny", to wprowadza się kolejne elementy zabezpieczeń (na przykład "talkeny" - kto przeczyta tekst ŻW, będzie wiedział o co chodzi ;). To kwestia rachunku ekonomicznego i szacowania ryzyka...

Tekst ŻW zatytułowany jest Atak na klientów Inteligo. Można tam przeczytać, że była podrobiona strona, że spam "promujący" poszedł do ludzi, że PKO BP (prowadzące Inteligo) twierdzi w pierwszym odruchu, że atak był nieudany i, że nikt nie został poszkodowany (dopiero potem zmienili strategie). W tekście jest też opis działania "podrobionej witryny" (która w momencie publikacji artykułu ŻW nadal działała) i relacja jednego z poszkodowanych:

Pan Maciek, ofiara internetowych oszustów, podkreśla, że logowanie na podrobioną stronę niczym nie różniło się od oryginału. Były zabezpieczenia, m.in. certyfikat szyfrowanego połączenia, bezpieczny adres zaczynający się na „https” (jak oryginalne strony bankowe), a nie „http”. Oszuści zamieścili nawet ostrzeżenie o fałszywych e-mailach! Taki e-mail powinny zatrzymać programy antyspamowe, odrzucające seryjną, niechcianą pocztę. Tym razem i one dały się oszukać, skoro e-mail dotarł do adresata. Ale czujność pana Maćka uśpiło co innego: po zalogowaniu widział wszystkie swoje dane i wykonywane przez siebie ostatnie transakcje. Potem „system” spytał go o dwa kolejne kody ze zdrapki, uwierzytelniające wprowadzone dane.

Ale ten wpis "w blogu" miał być autoironiczny. Otóż p. Ola Kurowska, autorka artykułu, zacytowała moją wypowiedź. Myślę, że kiedyś ktoś uzna ją za moją najbardziej inteligentną wypowiedź udzieloną mediom:

Pytaliśmy ekspertów, jaka może być skala oszustw internetowych tego typu w Polsce.
– Sam chciałbym to wiedzieć – odpowiada Piotr „VaGla” Waglowski, ekspert w dziedzinie internetu.

Jaki tam ekspert, skoro nie wie? A może to umiejętność przyznania się do niewiedzy jest dziś sexy? Nie przypuszczałem, że puszczą to w gazecie. A artykuł trafił na "jedynkę" ŻW...