Znaczenie igły w stogu za sto lat

Wywiad. Hmm.. Przy okazji przygotowań do publikacji wywiadu w tygodniku Computerworld (EnFace: Piotr "Vagla" Waglowski, Computerworld nr 30-2007, 21 sierpnia 2007) miałem okazję porozmawiać sobie z fotografem, który zrobił mi sesję zdjęciową. Czy obawia się osób, które chodzą z coraz lepszymi aparatami fotograficznymi po mieście i robią zdjęcia? Raczej nie, gdyż on sam umawia się na spotkania, robi zdjęcia lepszej jakości, a jego zbiór stanowi wygodne źródło dla wielu tytułów prasowych. Ma archiwum składające się z ponad 7 tys. znanych twarzy. Żyje z praw autorskich.

Tak więc mam zdjęcie na całą stronę Computerworlda (do którego prawa autorskie nie należą do mnie). Myślałem przez chwilę, że redakcja nie zechce opublikować wywiadu ze względu na jedną z tez, którą postawiłem. Otóż stwierdziłem, że w właściwie nie powinienem zgodzić się na ten wywiad, gdyż żyjemy w takich czasach i w takim świecie, w którym każdy może publikować informacje. Skoro zatem ktoś chce zapłacić za przeczytanie wywiadu ze mną, to dlaczego nie miałbym opublikować go sam we własnym serwisie i czerpać dochody np. z reklam?

W praktyce wydawcy prezentują teksty różnych autorów, a przez to czytelnicy dostają szerszy ogląd rzeczywistości (widzianej z różnych punktów). Podobną rolę odgrywają w Sieci agregatory informacji (np. agregatory nagłówków rss). Mój serwis może być - w tym sensie - jedną z rubryk globalnego tytułu prasowego. Być może ktoś kupuje cały numer czasopisma ze względu na jeden tylko tekst, ale jeśli już prenumeruje, to pewnie z innych powodów. Teksty przygotowywane do druku są (powinny być) bardziej dopracowane, poddane korekcie. Redakcja dokonuje selekcji i skrótów, a przez to organizuje nieco coraz większe i wymykające się percepcji fale zalewających nas informacji. Poza tym wydawcy tradycyjnych, papierowych czasopism oferują coś, co można wziąć do ręki, złożyć na półce, gromadzić w archiwum. W czasach cyfrowego obiegu informacji "papier" zyskuje chyba nową wartość.

Publikacje internetowe są dość ulotne. Jednym klawiszem (ewentualnie jedną komendą) można bezpowrotnie skasować dorobek np. dziesięciu lat pracy. Zastanawialiście się może kiedyś nad tym, co zostanie z dzisiejszego "Web 2.0" za - powiedzmy - 50 lat? A co z tych wszystkich informacji będzie miało jakąś wartość za lat sto? Czy ktoś sięgnie do kwintrycyliardów akapitów spisanych przez te lata (zakładając, że jakaś część z tego co dziś wrzucane do Sieci nadal będzie dostępna za jakiś czas)?

Dziwne przemyślenia. Czas wziąć się za jakąś konstruktywną robotę.