Konwencja ONZ o wykorzystywaniu komunikacji elektronicznej w kontraktach międzynarodowych

W związku z prośbą dr Przemysława Polańskiego publikuję poniżej propozycję polskiego tłumaczenia Konwencji ONZ, oryginalnie zatytułowanej "United Nations Convention on the Use of Electronic Communications in International Contracts". Jednocześnie zwracam się z gorącą prośbą do czytelników o komentarze do tej propozycji tłumaczenia. Jak napisał dr Polański w swoim liście: "Pracujmy wszyscy nad lepszym tłumaczeniem tekstu. Open law?". Pomożecie? Pod powyższym linkiem można porównać tekst propozycji z tekstem angielskojęzycznym. O konwencji pisałem również w notatkach: Czy mamy wejść w konwencję ONZ o handlu elektronicznym? (tam tłumaczenie tekstu konwencji przygotowane przez Ministerstwo Gospodarki) oraz Jest konwencja ONZ w sprawie handlu elektronicznego UNCITRAL.

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o wykorzystywaniu komunikacji elektronicznej w kontraktach międzynarodowych[1]

(tłumaczenie: Przemysław Polański)

Państwa-Strony niniejszej Konwencji,

Potwierdzając swoje przekonanie, że rozwój handlu międzynarodowego na bazie równości i wzajemnych korzyści stanowi ważny czynnik sprzyjający promowaniu przyjaznych stosunków między państwami,

Zauważając, że wzmożone korzystanie z komunikacji elektronicznej zwiększa wydajność działalności gospodarczej, ułatwia łączność handlową i stwarza nowe możliwości uzyskania dostępu do w przeszłości niedostępnych firm i rynków, przez co odgrywa fundamentalną rolę w promowaniu handlu i ekonomicznego rozwoju, zarówno w kraju, jak i za granicą,

Uważając, że problemy spowodowane przez niepewność w zakresie prawnego uznania korzystania z komunikacji elektronicznej w kontraktach międzynarodowych stanowią przeszkodę w handlu międzynarodowym,

Wyrażając przekonanie, że przyjęcie jednolitych zasad regulujących korzystanie z komunikacji elektronicznej w kontraktach międzynarodowych przyczyni się do usunięcia przeszkód prawnych w obrocie międzynarodowym, w tym trudności wynikających z działania istniejących instrumentów międzynarodowego prawa handlowego, oraz zwiększy pewność prawa i przewidywalność międzynarodowych kontraktów handlowych oraz pomoże Państwom uzyskać dostęp do nowoczesnych dróg handlowych,

Będąc przekonane, że jednolite zasady powinny respektować wolność stron w zakresie wyboru odpowiednich mediów i technologii, biorąc pod uwagę zasady technologicznej neutralności i funkcjonalnej ekwiwalentności w zakresie, w jakim środki wskazane przez strony są zgodne z celem odpowiednich norm prawa,

Pragnąc zaproponować jednolite zasady usuwające przeszkody prawne w zakresie korzystania z komunikacji elektronicznej w sposób możliwy do zaakceptowania przez Państwa z różnymi systemami prawnymi, społecznymi i ekonomicznymi,

Uzgodniły co następuje:

Rozdział I
Zastosowanie Konwencji

Artykuł 1.
Zakres zastosowania

(1) Niniejsza konwencja ma zastosowanie do wykorzystywania komunikacji elektronicznej w związku z zawarciem lub wykonaniem umowy między stronami posiadającymi siedziby handlowe w różnych państwach.

(2) Fakt posiadania przez strony swoich siedzib handlowych w różnych państwach nie będzie uwzględniany, jeżeli nie wynika on z umowy lub z jakichkolwiek stosunków handlowych między stronami lub też z informacji ujawnionej przez strony w jakimkolwiek czasie przed zawarciem lub w chwili zawarcia umowy.

(3) Przy określaniu zakresu stosowania niniejszej konwencji ani przynależność państwowa stron, ani ich status cywilnoprawny lub handlowy, ani też charakter cywilnoprawny lub handlowy umowy nie będą brane pod uwagę.

Artykuł 2
Wyłączenia

1. Niniejszej konwencji nie stosuje się do korzystania z komunikacji elektronicznej w związku z jakimikolwiek:

(a) umowami zawartymi dla celów osobistych, rodzinnych lub domowych;

(b) (i) transakcjami na regulowanej giełdzie; (ii) transakcjami wymiany walut; (iii) systemami międzybankowej wymiany płatności, międzybankowymi umowami dotyczącymi płatności oraz systemami rozrachunkowymi i rozliczeniowymi w odniesieniu do papierów wartościowych i innych aktywów finansowych lub instrumentów; (iv) transferem praw do papierów wartościowych wynikających ze sprzedaży, pożyczki czy przeniesienia posiadania oraz umów o odkupienie papierów wartościowych lub innych aktywów czy instrumentów finansowych znajdujących się u pośrednika.

2. Niniejsza konwencja nie znajduje zastosowania do weksli trasowanych, weksli własnych, listów przewozowych, konosamentów przewozowych, kwitów składowych albo innych zbywalnych dokumentów czy instrumentów, które uprawniają ich posiadacza albo osobę z nich uprawnioną do żądania dostarczenia towaru lub zapłaty sumy pieniędzy.

Artykuł 3.
Autonomia stron

Strony mogą wyłączyć zastosowanie niniejszej konwencji albo uchylić bądź zmienić skutki któregokolwiek z jej postanowień.

Rozdział II
Przepisy ogólne

Artykuł 4.
Definicje

Dla celów niniejszej Konwencji:

(a) „Komunikat” oznacza jakiekolwiek twierdzenie, deklarację, żądanie, zawiadomienie czy prośbę, włączając w to ofertę i przyjęcie oferty, jakie strony muszą lub mogą dostarczyć w związku z zawarciem albo wykonaniem umowy;

(b) „Komunikat elektroniczny” oznacza jakikolwiek komunikat przesłany przez strony za pomocą danych;

(c) „Przesyłanie danych” oznacza tworzenie, wysyłanie, otrzymywanie lub zapisywanie danych za pomocą środków elektronicznych, magnetycznych, optycznych lub podobnych, takich jak systemy Elektronicznej Wymiany Danych (EDI), poczta elektroniczna, telegram, teleks lub telefaks;

(d) „Nadawca” oznacza stronę, w imieniu której lub dzięki której komunikat elektroniczny został wysłany, z wyłączeniem podmiotów jedynie pośredniczących w przesyłaniu danych;

(e) „Adresat” oznacza stronę, która w zamiarze nadawcy ma otrzymać komunikat elektroniczny, z wyłączeniem podmiotów jedynie pośredniczących w przesyłaniu danych;

(f) „System informacyjny” oznacza system przeznaczony do tworzenia, wysyłania, otrzymywania, zapisywania lub innego przetwarzania danych;

(g) „Automatyczny system informacyjny” oznacza program komputerowy, narzędzie elektroniczne bądź inne urządzenie, samodzielnie wywołujące zdarzenia albo odpowiadające na nie lub na przesyłane dane, pod warunkiem, że w całości lub w części funkcjonuje bez nadzoru lub interwencji ze strony osoby fizycznej.

(h) „Siedziba handlowa” oznacza jakiekolwiek miejsce, gdzie strona utrzymuje stałą infrastrukturę dla prowadzenia działalności gospodarczej, z wyłączeniem działalności polegającej na tymczasowym dostarczaniu towarów lub usług z określonego miejsca.

Artykuł 5
Interpretacja

(1) Przy interpretacji niniejszej konwencji należy uwzględniać jej międzynarodowy charakter oraz potrzebę dążenia do jej jednolitego stosowania i poszanowania dobrej wiary w handlu międzynarodowym.

(2) Kwestie dotyczące spraw regulowanych przez niniejszą konwencję, a które nie są w niej wyraźnie rozstrzygnięte, rozstrzygane będą według ogólnych zasad, na których opiera się konwencja, lub w braku takich zasad, zgodnie z prawem właściwym na mocy norm międzynarodowego prawa prywatnego.

Artykuł 6
Siedziba stron

1. Dla celów niniejszej Konwencji domniemywa się, że siedzibą handlową strony jest miejsce wskazane przez nią, chyba że inna strona wykaże, że tak nie jest.

2. Jeśli strona nie wskazała siedziby handlowej lub też strona posiada więcej niż jedną siedzibę handlową, za siedzibę handlową uważa się tę, która ma najściślejszy związek z umową ze względu na okoliczności znane stronom lub rozważane przez nie w jakimkolwiek czasie przed zawarciem lub w chwili zawarcia umowy.

3. Jeżeli strona nie posiada siedziby handlowej, za taką przyjmuje się miejsce jej stałego zamieszkania.

4. Siedzibą handlową nie jest miejsce (a) w którym znajduje się sprzęt i system informatyczny wykorzystywany przez stronę w związku z zawarciem umowy; lub (b) w którym strony mogą uzyskać dostęp do tego systemu.

5. Fakt wykorzystywania przez stronę krajowej domeny lub adresu poczty elektronicznej wskazującego na konkretny kraj nie ustanawia domniemania, że jej siedziba handlowa znajduje się w tym kraju.

Artykuł 7
Obowiązki informacyjne

Niniejsza Konwencja pozostaje bez uszczerbku dla zastosowania jakiejkolwiek normy prawnej, która może zobowiązywać strony do ujawnienia ich tożsamości, siedzib handlowych czy innych informacji, lub też, uwalniającej stronę od konsekwencji prawnych podania niewłaściwych, niekompletnych, bądź fałszywych informacji w tym względzie.

Rozdział III
Wykorzystanie komunikacji elektronicznej w międzynarodowych kontraktach

Artykuł 8
Prawne uznanie komunikacji elektronicznej

1. Nie można odmówić ważności lub skuteczności komunikatowi lub umowie tylko dlatego, że istnieje w postaci elektronicznej.

2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie nakłada na stronę obowiązku korzystania lub godzenia się na korzystanie z komunikacji elektronicznej, ale zgoda strony na jej używanie może zostać wywiedziona z jej zachowania.

Artykuł 9
Wymagania odnośnie formy

1. Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie nakłada obowiązku zachowania lub utrwalenia komunikatu lub umowy w określonej formie dla celów dowodowych.

2. Jeżeli prawo zastrzega dla komunikatu lub umowy formę pisemną, bądź też określa skutki niezachowania tej formy, wymóg ten jest spełniony przez elektroniczny komunikat, jeżeli informacja w nim zawarta będzie dostępna, kiedykolwiek zajdzie taka potrzeba.

3. Jeżeli prawo zastrzega dla komunikatu lub umowy wymóg podpisu strony pod umową lub komunikatem, bądź też określa skutki braku złożenia podpisu, wymóg ten jest spełniony w odniesieniu do elektronicznego komunikatu, jeżeli:

(a) istnieje metoda, która pozwala na identyfikację strony i umożliwia określenie zamiaru strony w odniesieniu do informacji zawartej w tym komunikacie; i

(b) metoda ta jest albo:

(i) na tyle wiarygodna, na ile jest to konieczne ze względu na cel, dla jakiego elektroniczny komunikat został wygenerowany lub przesłany, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, łącznie z odpowiednią umowę; lub

(ii) samodzielnie bądź w połączeniu z innym środkiem dowodowym realizuje funkcje opisane w punkcie (a)

4. Jeżeli prawo zastrzega, żeby komunikat lub umowa zostały udostępnione lub zachowane w oryginale, lub określa skutki niezachowania tego wymogu, zostanie on spełniony w odniesieniu do komunikatu elektronicznego, jeżeli:

(a) istnieje duży stopień pewności, że zachowano integralność informacji w nim zawartych od momentu, w którym został wygenerowany w oryginalnej postaci jako elektroniczny komunikat, bądź w innej formie;

(b) w przypadku zaistnienia wymogu udostępnienia informacji w nim zawartych, będzie mogła zostać wyświetlona osobie, której ma zostać udostępniona.

5. Dla celów punktu 5 (a):

(a) Kryteria oceny integralności powinny uwzględniać kompletność informacji oraz jej nienaruszalność, wyłączając zmiany wynikające ze zwykłego toku komunikowania się, zapisu czy wyświetlenia; i

(b) stopień wiarygodności powinien być ustalony w świetle celu, dla jakiego informacja została wygenerowana, biorąc pod uwagę wszystkie istotne okoliczności.

Artykuł 10
Czas oraz miejsce wysłania i doręczenia elektronicznych komunikatów

1. Moment wysłania komunikatu elektronicznego wyznacza chwila, w której opuszcza on system informacyjny znajdujący się pod kontrolą nadawcy albo strony, która wysłała go w imieniu nadawcy, bądź też moment doręczenia komunikatu elektronicznego w przypadku, gdy nie opuścił on systemu informacyjnego znajdującego się pod kontrolą nadawcy albo strony, która wysłała go w imieniu nadawcy.

2. Moment doręczenia elektronicznego komunikatu wyznacza chwila, w której możliwe stanie się jego odebranie przez adresata pod wskazanym przez niego elektronicznym adresem. Moment doręczenia komunikatu elektronicznego pod innym adresem odbiorcy wyznacza chwila, w której możliwe stanie się jego odebranie przez adresata pod tym adresem oraz adresat dowie się, że komunikat elektroniczny został przesłany na ten adres. Domniemywa się, iż komunikat elektroniczny staje się możliwy do odebrania przez adresata w chwili, w której zostanie dostarczony na elektroniczny adres odbiorcy.

3. Za miejsce wysłania komunikatu elektronicznego uważa się miejsce, w którym nadawca ma swoją siedzibę handlową, a za miejsce doręczenia komunikatu elektronicznego miejsce, w którym adresat ma swoją siedzibę handlową, tak jak to określono w art. 6.

4. Ustęp 2 niniejszego artykułu stosuje się, mimo, że miejsce, w którym znajduje się system informacyjny utrzymujący elektroniczny adres różni się od miejsca, które uważa się za miejsce doręczenia zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

Artykuł 11
Zaproszenie do składania ofert

Propozycję zawarcia umowy złożoną nieokreślonemu kręgowi adresatów za pomocą jednego lub więcej elektronicznego komunikatu, a ogólnie dostępną dla osób korzystających z systemów informacyjnych, włączając w to propozycje wykorzystujące interaktywne aplikacje do składania zamówień za pomocą takich systemów, należy traktować jako zaproszenie do składania ofert, chyba że jasno wskazuje ona na zamiar składającego bycia związanym swoją propozycją w przypadku jej przyjęcia (stanowczy zamiar zawarcia umowy).

Artykuł 12
Wykorzystanie zautomatyzowanych systemów informacyjnych do zawierania umów

Nie można odmówić ważności lub skuteczności umowie zawartej poprzez wymianę informacji pomiędzy zautomatyzowanym systemem informacyjnym i osobą fizyczną albo pomiędzy samymi zautomatyzowanymi systemami informacyjnymi tylko dlatego, że żadna osoba fizyczna nie kontrolowała lub nie ingerowała w poszczególne działania zautomatyzowanego systemu informacyjnego bądź zawierane umowy.

Artykuł 13
Dostępność klauzul umownych

Niniejsza Konwencja pozostaje bez uszczerbku dla zastosowania jakiejkolwiek normy prawnej, która może zobowiązywać stronę wykorzystującą komunikację elektroniczną przy negocjacji warunków umowy, aby w określony sposób udostępniła drugiej stronie te warunki. Niniejsza Konwencja pozostaje także bez uszczerbku dla zastosowania jakiejkolwiek normy prawnej, która uwalnia stronę od prawnych konsekwencji nieudostępnienia powyższych klauzul.

Artykuł 14
Błąd w komunikacji elektronicznej

1. Jeżeli osoba fizyczna popełni błąd przy wprowadzaniu danych do automatycznego systemu informacyjnego drugiej strony, a system ten nie umożliwi jej poprawienia tego błędu, osoba ta bądź osoba, w której imieniu działała, ma prawo odwołania wadliwego fragmentu elektronicznego komunikatu, pod warunkiem, że:

(a) osoba ta lub osoba, którą reprezentowała, w najkrótszym możliwym czasie od chwili, w którym dowiedziała się o wystąpieniu błędu powiadomi o nim drugą stronę i zaznaczy, że go popełniła; oraz

(b) osoba ta lub osoba, którą reprezentowała nie skorzystała bądź nie odniosła żadnych materialnych korzyści z towarów lub usług dostarczonych przez drugą stronę.

2. Niniejsza Konwencja pozostaje bez uszczerbku dla zastosowania jakiejkolwiek normy prawnej, która może określać skutki innego błędu niż wskazanego w ust. 1.

Rozdział IV
Postanowienia końcowe

Artykuł 15
Depozytariusz

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zostaje niniejszym wyznaczony jako depozytariusz tej konwencji.

Artykuł 16
Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie

1. Konwencja ta pozostanie otwarta do podpisania dla wszystkich Państw w siedzibie głównej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku od 16 stycznia 2006 roku do 16 stycznia 2008 roku.

2. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez Państwa sygnatariuszy.

3. Do niniejszej konwencji mogą przystąpić wszystkie Państwa, które nie podpisały konwencji, w czasie gdy była ona wyłożona do podpisu.

4. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia należy składać Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 17
Udział regionalnych organizacji ekonomicznej integracji

1. Regionalna organizacja ekonomicznej integracji, która składa się z suwerennych Państw i posiada kompetencje w pewnych sprawach regulowanych przez niniejszą Konwencję może podpisać, ratyfikować, przyjąć, zatwierdzić lub przystąpić do niniejszej Konwencji. Regionalna organizacja ekonomicznej integracji ma w tym przypadku prawa i obowiązki Umawiającego się Państwa w zakresie, w jakim ta organizacja ma kompetencje w materiach regulowanych przez niniejszą Konwencję. W przypadku, kiedy istotne jest określenie liczby Umawiających się Państw niniejszej Konwencji, regionalnej organizacji ekonomicznej integracji nie należy wliczać jako Umawiającego się Państwa dodatkowo obok jej państw członkowskich będących Umawiającymi się Państwami.

2. Regionalna organizacja ekonomicznej integracji powinna w chwili podpisywania, ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia złożyć depozytariuszowi oświadczenie odnośnie kompetencji przekazanych jej przez państwa członkowskie w zakresie materii regulowanych przez niniejszą Konwencję. Regionalna organizacja ekonomicznej integracji powinna bezzwłocznie zawiadomić depozytariusza o wszelkich zmianach w podziale kompetencji, o którym mowa w niniejszym ustępie, włączając w to informację o przekazaniu nowych kompetencji.

3. Jakakolwiek wzmianka w niniejszej Konwencji o „Umawiającym się Państwie” albo „Umawiających się Państwach”, gdy kontekst tego wymaga, odnosi się również do regionalnej organizacji ekonomicznej integracji.

4. Niniejsza konwencja nie ma pierwszeństwa przed jakimikolwiek sprzecznymi z nią przepisami wydanymi przez jakąkolwiek regionalną organizację ekonomicznej integracji w odniesieniu do osób, których siedziby handlowe znajdują się na terytorium Państw członkowskich takiej organizacji, w zgodnie z oświadczeniem złożonym według art. 21.

Artykuł 18
Efekt na częściach terytorium państwa

(1) Jeżeli Umawiające się Państwo posiada dwie lub więcej części terytorium, w których mają zastosowanie różne systemy prawne w odniesieniu do spraw regulowanych w niniejszej konwencji, może ono w czasie podpisania, ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia oświadczyć, że konwencja rozciąga się na wszystkie jego części terytorium lub tylko na jedną albo kilka z nich i może zmienić swoje oświadczenie przez złożenie innego oświadczenia w dowolnym czasie.

(2) Oświadczenia takie należy złożyć depozytariuszowi i określić w nich w sposób precyzyjny te części terytorium, do których konwencja ma zastosowanie.

(3) Jeżeli na podstawie oświadczenia złożonego zgodnie z tym artykułem niniejsza konwencja ma zastosowanie do jednej lub wielu, lecz nie do wszystkich części terytorium Umawiającego się Państwa i jeżeli siedziba handlowa którejkolwiek strony znajduje się w tym Państwie, w rozumieniu niniejszej konwencji uważa się, że siedziba ta nie znajduje się w Umawiającym się Państwie, chyba że znajduje się na obszarze tej części terytorium, do której konwencja ma zastosowanie.

(4) Jeżeli Umawiające się Państwo nie złoży oświadczenia przewidzianego w ust. 1 niniejszego artykułu, konwencja będzie obowiązywać we wszystkich częściach terytorium tego Państwa.

Artykuł 19
Oświadczenia o zakresie zastosowania

1. Jakiekolwiek Umawiające się Państwo może zgodnie z art. 21 oświadczyć, że będzie stosować niniejszą Konwencję tylko:

(a) Jeżeli Państwa wskazane w art. 1 ust. 1 są Umawiającymi się Państwami niniejszej Konwencji; albo

(b) Jeżeli strony zgodzą się na jej zastosowanie.

2. Jakiekolwiek Umawiające się Państwo może wyłączyć z zakresu zastosowania niniejszej Konwencji materie wyszczególnione w oświadczeniu złożonym zgodnie z art. 21.

Artykuł 20
Środki komunikacji w innych międzynarodowych konwencjach

1. Postanowienia niniejszej Konwencji znajdują zastosowanie do zawarcia lub wykonania umowy z wykorzystaniem komunikacji elektronicznej, do której stosuje się postanowienia dowolnej z następujących międzynarodowych konwencji, w odniesieniu do której strona niniejszej Konwencji jest lub może stać się Umawiającym się Państwem:

Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych (Nowy Jork, 10 czerwca 1958);

Konwencja o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów (Nowy Jork, 14 czerwca 1974) wraz z Protokołem do niej (Wiedeń, 11 kwietnia 1980)

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów (Wiedeń, 11 kwietnia 1980)

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o odpowiedzialności operatorów terminali transportowych w handlu międzynarodowym (Wiedeń, 19 kwietnia 1991)

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o w sprawie gwarancji bankowych płatnych na żądanie i akredytyw zabezpieczających (Nowy Jork, 11 grudnia 1995)

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o przelewie wierzytelności w handlu międzynarodowym (Nowy Jork, 12 grudnia 2001)

2. Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się także do zawarcia lub wykonania umowy z wykorzystaniem komunikacji elektronicznej, do której znajduje zastosowanie międzynarodowa konwencja, traktat lub umowa, inna niż wymienione w ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do której strona niniejszej Konwencji jest lub może stać się Umawiającym się Państwem, chyba że to Państwo złożyło oświadczenie zgodne z art. 21, że nie będzie związane niniejszym ustępem.

3. Państwo, które złoży oświadczenie zgodnie z ust. 2 tego artykułu może także oświadczyć, że będzie jednakże stosowało postanowienia niniejszej Konwencji do zawarcia lub wykonania umowy z wykorzystaniem komunikacji elektronicznej, do której znajduje zastosowanie określona międzynarodowa konwencja, traktat lub umowa, w odniesieniu do której strona niniejszej Konwencji jest lub może stać się Umawiającym się Państwem.

4. Jakiekolwiek Państwo może złożyć oświadczenie, że nie będzie stosowało niniejszej Konwencji do zawarcia lub wykonania umowy z wykorzystaniem komunikacji elektronicznej, do której znajduje zastosowanie jakakolwiek międzynarodowa konwencja, traktat lub umowa, w odniesieniu do której strona niniejszej Konwencji jest lub może stać się Umawiającym się Państwem, włączając w to jakąkolwiek konwencję wymienioną w ust. 1 tego artykułu, nawet jeżeli takie Państwo nie oświadczyło zgodnie z art. 21 o wyłączeniu zastosowania ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 21
Procedura i skutek oświadczeń

1. Oświadczenia, o których mowa w art. 17 ust. 4, art. 19 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 2, 3 i 4 można złożyć w każdym czasie. Oświadczenia złożone w chwili podpisywania wymagają potwierdzenia przy ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu.

2. Oświadczenia i potwierdzenia oświadczeń wymagają zachowania formy pisemnej i muszą zostać formalnie przekazane depozytariuszowi.

3. Oświadczenie staje się skuteczne względem Państwa które je złożyło, jednocześnie z wejściem w życie niniejszej konwencji. Jednakże oświadczenie, którego formalną notyfikację depozytariusz otrzymał po wejściu w życie konwencji, staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od daty jego otrzymania przez depozytariusza.

4. Każde Państwo, które składa oświadczenie na mocy niniejszej konwencji, może je w każdej chwili wycofać w drodze formalnej notyfikacji skierowanej na piśmie do depozytariusza. Wycofanie to staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez depozytariusza.

Artykuł 22
Zastrzeżenia

Żadne zastrzeżenia do niniejszej konwencji nie są dopuszczalne.

Artykuł 23
Wejście w życie

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

2. Jeżeli Państwo dokona ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszej Konwencji po złożeniu trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, niniejsza konwencja wejdzie w życie dla tego Państwa pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Artykuł 24
Okres stosowania

Niniejsza konwencja i jakiekolwiek oświadczenie stosuje się do elektronicznych wiadomości przesłanych po dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji lub oświadczenia w stosunku do każdego z Umawiających się Państw.

Artykuł 25
Wypowiedzenia

1. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze formalnej notyfikacji skierowanej na piśmie do depozytariusza.

2. Wypowiedzenie staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie dwunastu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez depozytariusza. Jeżeli w notyfikacji przewidziany jest dłuższy termin, wypowiedzenie staje się skuteczne z upływem tego dłuższego terminu, licząc od daty otrzymania notyfikacji przez depozytariusza.
Sporządzono w Nowym Jorku, dnia dwudziestego trzeciego listopada dwutysięcznego piątego roku w jednym egzemplarzu oryginalnym, którego teksty: angielski, arabski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne.
Na dowód czego niżej podpisani i należycie w tym celu upoważnieni przedstawiciele odnośnych Rządów podpisali niniejszą Konwencję.

--
[1] Dosłownie należałoby przetłumaczyć ten tytuł jako Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o wykorzystywaniu komunikacji elektronicznej w kontraktach międzynarodowych. Jednakże, w istocie chodzi tu o korzystanie ze środków komunikacji elektronicznej do zawierania i wykonywania umów międzynarodowych.