Prawnicy mają coraz trudniej, czyli gdzie wkracza prawnik, a gdzie PR

Prawnicy piszą pisma w imieniu swoich klientów, reprezentują ich, ale mają coraz trudniej. Wiadomo, że "nie opłaca się pozywać każdego", czasem wystarczy poważnie wyglądające pismo. Nie raz się zdarzało, że jakiś partner w kancelarii domagał się usunięcia jakichś treści opublikowanych w internecie, a następnie obok tych treści mógł zobaczyć swoje własne pismo i nie mógł z tym nic więcej zrobić. W Szwecji internauci posunęli się dalej i nagle się okazało, że Henrik Pontén, prawnik antypiracki, który walczy z the Pirate Bay, otrzymał pismo z urzędu podatkowego. Został poinformowany, że jego wniosek o zmianę danych został uwzględniony. Internauci zmienili prawnikowi nazwisko na "Pirate Pontén".

O zmianie nazwiska szwedzkiego prawnika pisze serwis TorrentFreak w tekście Pirate Bay Nemesis Has Name Changed By Pranksters. Urząd podatkowy (Skatteverket) poinformował czterdziestotrzyletniego prawnika, że od 29 maja 2009 roku nazywa się inaczej. Wszystko dlatego, że wniosek o zmianę danych nie wymaga w Szwecji żadnej autoryzacji ze strony zainteresowanego. Władze Skatteverket poinformowały, że zwrócą prawnikowi jego prawdziwe nazwisko... Tak czy inaczej - reprezentując klientów sam naraził się na strzał.

W Polsce mamy inny "problem": Kominek zakpił z firmy Dr. Oetker (o czym można przeczytać w szeregu komentarzy: od oryginalnego, kominkowego: KOMINEK vs DR. OETKER, przez relację Maćka Budzicha: Kominek nie lubi budyniu i tekst Olgierda Rudaka: Jak Dr. Oetker napadł na Kominka i co z tego mogło wyniknąć). Tu brały udział w negocjacjach nie firmy prawnicze, a agencje PR.

Kiedy powinni wejść prawnicy, a kiedy działać powinni ludzie od public relations i od pozycjonowania (SEO)? Gdzie jest granica pomówienia, zniesławienia, albo naruszenia lub zagrożenia dóbr osobistych i czy sądowe rozstrzyganie sporu jest w "relacjach informacyjnych" najskuteczniejszą metodą ochrony praw?

W kontekście budyniowego zamieszania zwrócił moją uwagę wpis Pawła Tkaczyka (który - jak sądzę - myślał, że Kominek negocjował z prawnikami, nie z firmami PR), zatytułowany Kominek wojuje z budyniem ;-), a w nim pewna teza: "nie da się walczyć z blogerami (czy może szerzej: z prosumentami) za pomocą pism od prawników". Czy rzeczywiście?

Wydaje się, że długie ręce prawników nie sięgają wszędzie. Zwyczajna strategia wojenna podpowiada, że jeśli się już wyciąga broń, to należy strzelić (skoro już ktoś decyduje się na pisanie pism, to musi być gotowy na pozew), ale czasem "opłaca się" negocjować w inny sposób. Dzisiaj chyba prawnicy muszą się sporo nagłówkować, by nie zrobić "fałszywego kroku". Fama "braku skuteczności" może się do kancelarii przylepić i zaciążyć na kancelaryjnej reputacji. Rozwiązywanie sporów związanych z obiegiem informacji coraz częściej wymaga - poza wiedzą prawniczą - również umiejętności strategicznej oceny sytuacji, zdolności medialnych i wiedzy na temat technologii informacyjnych.

Czy jeśli prawnicy i ich klienci nie mogą już wierzyć w skuteczność prawa, a procedury są czasem mało efektywne, to czy oznacza to, że - podobnie jak w "prawdziwym życiu" - spory wygrywa silniejszy (a w "społeczeństwie informacyjnym" ten, kto głośniej krzyczy przez swoją własną tubę informacyjną i nie da się go uciszyć bez dodatkowego rozgłosu)? Wydaje się, że jeśli o racji decyduje świadomość (dającego się manipulować) tłumu, nie zaś bezstronny i niezawisły arbiter, to trochę cofamy się na drodze do "sprawiedliwości społecznej".

Przypominam również tekst: Nie studiujcie prawa, studiujcie PR.