Dyrektywa o dostępie: dla zadowolonych z procesu dostosowania polskiego prawa do prawa UE

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydał wyrok z dnia 13 listopada 2008 r. w sprawie Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej (Sprawa C-227/07), w którym uprzejmie stwierdził, że "Nie dokonując prawidłowo transpozycji art. 4 ust. 1 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie), Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy".

Wyrok dostępny jest onlie.

Komisja zarzuciła nam, że polska ustawa Prawo telekomunikacyjne, a konkretnie art. 26 ust. 1 tej ustawy, nakłada jedynie ogólny obowiązek negocjowania w dobrej wierze umów o dostępie telekomunikacyjnym, tymczasem - jak argumentowała Komisja:

ustanowienie takiego obowiązku z mocy prawa oznacza nie tylko, że organ regulacyjny nie jest zobowiązany do badania, czy jego nałożenie wspiera dostęp do sieci telekomunikacyjnych, ale również, że nie dokonuje on wyważenia interesów operatora danej sieci i przedsiębiorstw ubiegających się o dostęp do niej, ani też nie przeprowadza oceny wpływu nałożenia tego obowiązku na dany rynek. Organ regulacyjny nie jest też zobowiązany do wskazania, czy przesłanki wymienione w art. 5 ust. 1 dyrektywy o dostępie zostały spełnione.

Trybunał stwierdził, że "nakładając na publicznych operatorów sieci łączności ogólny obowiązek negocjowania umów o dostępie telekomunikacyjnym, Rzeczpospolita Polska nie dokonała prawidłowo transpozycji art. 4 ust. 1 dyrektywy o dostępie".