Akcyza na alkohol i transgraniczność Sieci

Wiadomo. Internet jest transgraniczny. Towar możemy zamawiać poprzez granice państw. Prawo krajowe zaś jest różne w każdym kraju, w szczególności różne towary w różnych krajach mogą być objęte akcyzą w różnej wysokości. Dobrze to widać na przykładzie alkoholu. Powstał spór, którym zajował się Europejski Trybunał Sprawiedliwości .

Wyrok ETS komentuje Rzeczpospolita: "Postanowienie Trybunału to wyrok śmierci dla gwałtownie rozwijających się alkoholowych sklepów internetowych. Oferowały one obywatelom państw Unii, gdzie wysoka akcyza praktycznie uniemożliwia regularne spożywanie piwa, wina czy wódki, alkohol w rozsądnej cenie. Szwed, który musi wydać na butelkę piwa równowartość trzech, czterech euro, wolał kupić je w niemieckim sklepie internetowym za 1 euro".

Zainteresowanych zaś samym wyrokiem odsyłam do strony ETS, a szczególnie polecam notatkę prasową na temat Wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-5/05 (PDF):

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-5/05 (notatka prasowa) Staatssecretaris van Financiën / B. F. Joustra

Tylko wyroby nabyte i transportowane osobiście przez osoby prywatne są zwolnione z akcyzy w państwie członkowskim, do którego są przywożone

Wyroby, które nie są przechowywane dla celów prywatnych muszą w konsekwencji zostać uznane za przechowywane dla celów handlowych w rozumieniu dyrektywy w sprawie podatku akcyzowego.

Dyrektywa w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania zwalnia z akcyzy wyroby nabyte i transportowane przez osoby prywatne dla ich własnego użytku w państwie członkowskim, do którego są przywożone.

Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o dokonanie wykładni niektórych przepisów tej dyrektywy. W niniejszej sprawie około 70 osób prywatnych utworzyło grupę o nazwie „koło miłośników wina”. W imieniu koła B. F. Joustra co roku zamawia wino we Francji na użytek własny i pozostałych członków grupy. Na jego zlecenie wino to jest następnie odbierane we Francji przez niderlandzkie przedsiębiorstwo transportowe, które transportuje je do Niderlandów celem dostarczenia go do domu B. F. Joustry. Wino jest tam składowane przez kilka dni, do czasu dostarczenia go pozostałym członkom koła. B. F. Joustra płaci cenę wina i opłaca transport, a następnie każdy z członków grupy zwraca mu cenę odpowiadającą dostarczonej mu ilości wina oraz część kosztów transportu obliczoną proporcjonalnie do wspomnianej ilości wina. B. F. Joustra nie wykonuje tych czynności w ramach działalności gospodarczej ani też w celu zarobkowym.

Zamawiane przez B. F Joustrę wino zostało dopuszczone do konsumpcji we Francji, w którym to państwie członkowskim została zapłacona akcyza. Ilości wina dostarczane każdemu członkowi koła nie przekraczały maksymalnych ilości wzorcowych przewidzianych przez dyrektywę w celu ustalenia, czy wyroby są przeznaczone dla celów handlowych, to znaczy, 90 litrów wina, w tym maksymalnie 60 litrów wina musującego.

Niderlandzkie organy podatkowe nałożyły na to wino podatek akcyzowy w wysokości 906,20 euro. B. F. Joustra kwestionuje, jakoby miał obowiązek zapłaty tego podatku akcyzowego. Jego zdaniem zawarte w dyrektywie wyrażenie „przez nie transportowanych” nie sprzeciwia się temu, aby była ona interpretowana w ten sposób, że opodatkowanie w państwie członkowskim przeznaczenia jest wyłączone wtedy, gdy osoba prywatna sama zakupi towary podlegające akcyzie w innym państwie członkowskim i zleci ich transport osobie trzeciej na jej rachunek do państwa członkowskiego przeznaczenia.

Trybunał stwierdził, że aby dane wyroby zostały zwolnione z akcyzy w państwie, do którego są przywożone, dyrektywa wymaga, aby wyroby te przeznaczone były na własny użytek osoby prywatnej, która je nabyła, a tym samym, wyłącza ona wyroby nabyte przez osobę prywatną dla użytku innych osób prywatnych. Ponadto, dane wyroby muszą być osobiście transportowane przez osoby prywatne, które je nabyły. W przeciwnym wypadku, dla właściwych organów państw członkowskich oznaczałoby to zwiększenie prawdopodobieństwa oszustwa, ponieważ transport towarów objęty zwolnieniem nie wymaga żadnego dokumentu.

W tym zakresie nie przekonał Trybunału argument Komisji, zgodnie z którym taka wykładnia oznaczałaby dla obywateli Unii Europejskiej regres w stosunku do sytuacji, która miała miejsce przed wejściem w życie dyrektywy, ponieważ zwłaszcza drobne przesyłki pomiędzy osobami prywatnymi, które pozbawione były charakteru handlowego, były zwolnione z podatku akcyzowego w państwie członkowskim, do którego zostały przywiezione. Nawet, jeżeli dyrektywa zawiera w tym zakresie lukę, to do prawodawcy wspólnotowego należy w razie potrzeby jej usunięcie, co z kolei zostało potwierdzone przez okoliczność, że Komisja przedstawiła Radzie Unii Europejskiej propozycję zmiany dyrektywy, w szczególności w celu rozciągnięcia zwolnienia na towary transportowane na rachunek osób prywatnych.

Ponadto Trybunał przypomina, że dyrektywa opiera się na założeniu, że towary, które nie są przechowywane dla celów prywatnych powinny zostać w konsekwencji uznane za przechowywane dla celów handlowych. Jeżeli podatek akcyzowy jest pobierany w państwie członkowskim, w którym wyroby są przechowywane dla celów handlowych po tym, jak zostały one już dopuszczone do konsumpcji w pierwszym państwie członkowskim, podatek akcyzowy zapłacony w pierwszym państwie członkowskim zostaje zwrócony.