URTiP krytycznie o strategii ministerstwa

W dniu 16 grudnia Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty wydał Stanowisko do Strategii regulacyjnej 2006-2007 Ministerstwa Transportu i Budownictwa. Krytyczne stanowisko.

Stanowisko Prezesa URTiP odstępne jest na stronach Urzędu. Poniżej przedstawiam jego obszerne fragmenty:

Wstęp:
W dniu 1 grudnia 2005 r. przedstawiony został pod konsultacje projekt Strategii Regulacyjnej 2006-2007 Ministerstwa Transportu i Budownictwa (MTiB). Przedstawienie powyższego dokumentu przez ministra właściwego ds. łączności budzi zaniepokojenie o przestrzeganie przyznanych mu kompetencji, a także o realną niezależność regulatora rynku telekomunikacyjnego, zwłaszcza wobec faktu, iż proponowane w projekcie Strategii działania regulacyjne należą przede wszystkim do wyłącznych kompetencji Prezesa URTiP, a także wobec częstokroć kategorycznego tonu odnośnie konieczności wprowadzenia przez Regulatora szczegółowych rozwiązań, nie popartych ze strony MTiB żadną analizą skutków rynkowych ich wprowadzenia. Określanie przez ministra właściwego ds. łączności działań, jakie powinny być podjęte przez organ regulacyjny wskazuje na dążenia do oddziaływania struktur politycznych na gospodarkę, w tym przypadku – na rynek telekomunikacyjny.

Należy także wskazać, iż niezależnie od niniejszego Stanowiska, Prezes URTiP, stosownie do swoich kompetencji, przygotował – analogicznie jak w ubiegłym roku – strategię regulacyjną na rok 2006 oraz cele regulacyjne, które zamierza w przyszłym roku zrealizować

W zakresie dostępu do internetu:

Rozwiązania przyjęte w projekcie Strategii są niekompleksowe. Zaproponowany priorytet w niewielkim stopniu upowszechni dostęp do Internetu. Propozycje w tym zakresie mogą zwiększyć ilość podmiotów oferujących usługi, ale wyłącznie na terenach, na których występuje obecnie już sieć dostępowa. Tak określony priorytet nie upowszechni dostępu do Internetu na terenach pozbawionych odpowiedniej infrastruktury, na których inwestycje mają wydłużony okres zwrotu lub są nieopłacalne. Projekt Strategii zakłada zatem z góry brak zainteresowania możliwością dostępu do Internetu całej rzeszy społeczeństwa, zamieszkującego poza atrakcyjnymi pod względem biznesowym aglomeracjami. Podobnie jak w przypadku telefonii stacjonarnej, wskazane rozwiązania są bardziej korzystne dla określonej grupy operatorów niż dla społeczeństwa polskiego.

W odniesieniu braku rezultatów w zakresie dostępu do pętli lokalnych należy stwierdzić, że liczba uwolnionych linii w danym kraju jest rezultatem wielu czynników, wśród których bardzo istotnym czynnikiem jest penetracja telefonii stacjonarnej w danym kraju. Czynnik ten w bardzo istotny sposób determinuje rozwój tej usługi. Im większa penetracja telefonii stacjonarnej tym większy rynek docelowy dla operatora chcącego wykorzystać LLU i tym samym większa szansa na znalezienie klientów chcących zrezygnować z usług dotychczasowego operatora. Polska należy do krajów o najniższym poziomie penetracji, co częściowo może tłumaczyć jak na razie niepowodzenie Oferty LLU. Tym bardziej, zatem są potrzebne działania wspierające rozwój rynku i rozwój infrastruktury dostępowej. Należy również obiektywnie stwierdzić, ze w wielu krajach europejskich o znacznie lepiej rozwiniętej infrastrukturze dostępowej poziom rozwoju tej usługi jest relatywnie słaby, o czym świadczą dane z X Raportu Komisji Europejskiej.

Z podsumowania:

Reasumując należy również stwierdzić, że projekt Strategii nie zawiera rozwiązań sprzyjających rozwojowi rynku, infrastruktury i nowoczesnych technologii. Projekt ten wykracza również nierzadko poza kompetencje ministra właściwego ds. łączności, którego prawne kompetencje dotyczą kreowania polityki państwa oraz rozwiązań legislacyjnych a nie polityki regulacyjnej.

Przedstawiona Strategia oparta jest praktycznie na jednej, bardzo nośnej tezie, że usługi telekomunikacyjne w Polsce są za drogie. Jest to generalnie stwierdzenie słuszne, jednak trzeba się przede wszystkim zastanowić dlaczego są one zbyt drogie dla konsumentów. Czy jest to tylko kwestia zdominowania tego rynku przez czterech głównych przedsiębiorców, czy też jest to problem poziomu zamożności społeczeństwa polskiego w porównaniu ze społeczeństwami w innych krajach, w związku z czym wszystkie przeliczenia relacjonujące ceny do dochodów lub do zdolności nabywczych wypadają na niekorzyść Polski. Poza szukaniem prostych metod zmierzających do „ręcznej” regulacji rynku i cen na nim stosowanych, co jak wiadomo w dłuższym a nawet w średnim okresie czasu przynosiło zawsze negatywne skutki (urzędowe regulacje cen stosowano z dużym upodobaniem w gospodarce socjalistycznej – efekty tych regulacji są powszechnie znane) należałoby raczej poszukiwać rozwiązań sprzyjających, tak stwierdzono to wcześniej, rozwojowi całego rynku, zwiększeniu ilości usług i w związku z tym obniżeniem cen detalicznych tych usług, jak również rozwiązań służących zwiększeniu zamożności społeczeństwa i ograniczenia bezrobocia. Urzędowe ograniczenia cen usług telekomunikacyjnych nigdy nie były efektywne i obiektywne i mogą doprowadzić do drastycznych cięć kosztów przez przedsiębiorców co może skutkować zmniejszaniem zatrudnienia a więc również wzrostem bezrobotnych osób na rynku. Warto się zastanowić, przy przygotowywaniu różnego rodzaju rozwiązań, nad skutkami nie tylko mikroekonomicznymi dotyczącymi danej branży, ale również nad skutkami makroekonomicznymi dotyczącymi całej gospodarki.